Bir Vampirden Hamileyim! (Tamamlandı)

2.Bölüm

|Düzenlendi|

Vampir ve insan melezi bir bebek mi? Bu kadın gerçekten saçmalıyordu. Saçmalamaktan da öteye gitmişti

Tanrı aşkına! Ruh hastası, şizofren bir kadınla aynı evdeydim. Beni öldürmesi an meselesi bile olabilirdi.

Yaklaşık bir saattir olanları düşünüyordum. Kadın banaa karnımın kısa sürede büyüyeceğini söylemişti.

Etrafa bir göz attım. Kaçabilirdim.

Hamile olmama inanabilirdim. Ama şu vampir meslesi... Kadın kendi hayal dünyasında yaşıyordu resmen.

Pencereye baktım.

Hiçbir kilit yoktu. Yüzüme birkaç saattir uğramayan bir tebessüm yer edinirken oturduğum yataktan ayağa kalktım.

O sırada odaya giren kahverengi saçlı, kahverengi gözlü ve uzun boylu yapılı kişi ile anında yerime geri oturdum,  gözlerim oraya döndü. Giren kişiyi tanımıyordum. Daha önce görmemiştim.

Kaşlarımı çattım.

Birkaç saniye onu süzdükten sonra konuştum.

"Sen kimsin?"

  Burayı sevmemiştim. Ne olurdu yani o gün içki içmeyip deniz kenarına gidip deniz kokusunun, esen rüzgarın ve yağan karın beni rahatlatmasını seçseydim?

Doğal şeylerle rahatlamayı seçseydim belki daha etkili ve daha güvenli olabilirdi.

"Hatırlamadın mı? Karnındaki çocuğun babasıy-" derken alaylı sesimle sözünü kestim.

"Vampir olan sendin demek." dedim. Buradan kurtulmak için onların oyununa uyum sağlamam gerekiyordu. Sonra evime giderdim, umarım.

"Evet, annem beni tanıtmış sanırım. Ve sende insan olmalısın." dedi vampir olarak tanıtılan çocuk alayla.
Anne oğul bayağı deliydi bunlar herhalde.

Onun bu davranışına gözlerimi devirdim. Vampirler bana korkunç gelmemişti. Bu belki de hala tam olarak onlara inanmayıp, bu saçmalıklarla kafayı bozmuş bir aile olduğunu düşündüğümden kaynaklanıyor olabilirdi.

Şu anda hislerim karmaşıktı. Korksam mı? Yoksa inansam mı? Ya da şaşırsam mı? Kaçsam mı bilemiyordum.

  Korkuyordum. İnanmamıştım. Şaşırmıştım. Kaçamıyordum.

Bir aradaydı.

Hissettiğim duygular adeta çorba olmuştu.

"Ben eve gitmek istiyorum." dedim gözlerimi onun koyu kahverengi gözlerine dikerek. Kaçmayı bile göze alıyordum.

Ama bu evde bu deli aileyle birkaç saat daha geçirmek olmazdı. Can güvenliğimi tehlikeye atmayı sevmiyordum.

Aidan bana ters bir bakış attı ve konuştu.

"Önce kızımı doğur, doğumdan sonra nereye gidersen git!"

Bu tepkiyi beklemediğim için şaşırmıştım.

Pekala ondan hamile olabilirdim. Sonuçta sarhoştum ve karşımdaki o gece karşımdaki kişiyi bırakın ne yaptığımı bile hatırlamıyordum. O nedenle bu olası bir ihtimaldi.

Bu kovulma repliğini daha önce yaşadığım aklıma gelince nefesim kesilir gibi olmuştu.

O da kovuyordu beni. Dolan gözlerimi gizlemek için başımı eğdim ve ellerime bakmaya başladım.

Yine kovuluyordum... Herhangi birinden bu sözü duymak insanın canını acıtıyordu. Kırılan kalbimin sesi adeta kulaklarıma ulaşmıştı. Kalbimin kırıkları batıyordu artık. Bir cam kırığı misali canımı yakıyordu.