Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Mutlu günlerim vardı benim Sevmeye sevilmeye doyduğum günler Bir anda hüzün kapladı dört bir yanımı dur bile diyemeden çöktü boğazıma canımı acıttı ağlattı beni Önce gitmez dediklerim gitti sonra aşklarım, karanlık umutsuzluklara prangalandı ruhum ve yalnızlık üşüttü bedenimi her günümde bir önceki günümü arar oldu yaşlı gözlerim, çocuktuk daha, çok önceleri , saklambaç oynardık masum arkadaşlarımla, nerden bilebilirdim ki büyüdüğümde umutlarımın saklanacağını ve benim onları köşe bucak arayacağımı oysa ne güzel gülüyodum önceleri güzel günler artık o kadar uzak geliyorki zayıf bedenime
Annemin beni eve çağırışı o kadar uzak ki, artık büyüdüm adam oldum, iş sahibi oldum ama ayaklarımın üstünde kalacak kudreti kendimde hissedemiyorum o kadar kırılgan ki ruhum bir kadın gülüşüyle parçalanacak kadar hemde
Mutlu günlerim vardı benim hiç kıymetini bilmediğim bir şeyin değerini kaybedince anlıyor insan boğazına takılıp kalıyor yokluğu, ağlamanı tutarken boğazında oluşan ağrı misali her yutkunduğumda hissettiriyor kendini ve her yutkunmama hatırlıyorum beni terkedenleri görüyorum her baktığım yerde yüzlerini ve defalarca tekrarını duyuyorum kulaklarımda son kelimelerinin 'hoşçakal'
Siz hoş kaldınız bu lafınızla ama ben Ben boş kaldım ve boşluğum her adımınızda büyüdü sığmadı fani bedenime bilinmezliğe doğru yol aldı
Mutlu günlerim oldu benim Gülümsediğim günler, umudumun saklandığı yeri bulacağım, bugün olmasa bile elbet birgün dudaklarım gülümsemenin hazzını tekrar doyasıya hissedecek Bugün değil,Yarın değil ama bir gün beni attıkları boşlukları yeni anılarımla dolduracağım Yakın...
