Friend with...benefits?...{Book 1}#READINT2017

"Εισαι και πολυ μαλακας."

"Μαμάκα μου και εμενα θα μου λειψεις...πολύ πολύ πολύ...αλλά θα με πνιξεις."

Είπα και την εσπρωξα απο πάνω μου κοιτάζοντας την στα ματια...ηταν βουρκωμενη..Έλεεεος πιααα....

"Ελαα ρε μάνα δεν παω στον πόλεμο...μην κανεις έτσι.."

"Καλά καλά...αλλά..θα προσεχείς, θα ντυνεσαι χοντρα γιατί κανει κρύο, θα κοιτάς μπροστά και αριστερά πριν περάσεις τον δρόμο..."

Και αλλά τοσα κατεβατα λες και είμαι πεντάχρονο...

"ΡΕ ΜΑΜΑ φτανει πιααα...Πφφφ θα με αφήσεις να φύγω απο εδώ μέσα για να μην χάσω την πτήση μου..η θα το συζητησουμε;;;"

"Καλά καλαα μην φωνάζεις στην μανούλα."

Της έδωσα μια τελευταια σφικτή αγκαλιά και χαιρέτησα και τον μπαμπά που ηταν αραχτος στον καναπέ σε αντίθεση με την μάνα μου.

Εκανα μερικά βήματα εξω απο το μεγαλο πρασινο,σιδερένιο πορτονι και σταθηκα εκεί καθώς περίμενα το ταξί που είχαν καλέσει οι δικοι μου.

Μετα απο λίγο φάνηκε να έρχεται και να σταματάει μπροστά μου. Ο ταξιτζής κατέβηκε απο μέσα πείρε την βαλίτσα μου και την έβαλε στο πορπαγκαζ του αυτοκινήτου.

Μπήκε μέσα και μπήκα και εγώ στα πίσω καθίσματα.

"Στο αεροδρόμιο."

Του είπα και μου εγνεψε θετικά.

Μετα απο μερικά λεπτα που μου φάνηκαν αιωνας εφτασα εξω απο το αεροδρόμιο.

Εδωσαν χρήματα στον ταξιτζή και αυτός έβγαλε την βαλίτσα και μου την εδωσε...χαιρετηθηκαμε με ενα 'γεια και ευχαριστώ' και προχωρησα προς τα μέσα προσπαθώντας να βρω με το βλέμμα μου την φιλη μου,την Στέλλα.

Προχώρησα και άλλο ποιο μέσα και ενιωσα ενα σκουντιμα στον ώμο μου. Γυρισα και την είδα. Εχει αλλάξει πολυ.Αμέσως την αγκαλιασα σφικτά.

"Στέλλα μου..."

"Ζώηη;;;"

"Ναι;;"

"Θα με πνιξεις."

Απομακρυνθηκα λίγο απο κει και την κοίταξα.

"Εεεμ είναι κληρονομικό απο την μάνα μου μάλλον.."

"Χαχαχα...τότε το χουμε ολες..και εμένα πήγε να με πνίξει πριν φύγω."

Απάντησε χιουμοριστικά αλλά δεν πρόλαβα να απαντήσω η φωνη μιας γυναίκας απο τα μεγάφωνα μας ενημέρωνε οτι έπρεπε να φυγουμε.