Bir Özel Harekat Polisinin Günlüğü

kimim?

Hep az konuştum. Düşünme işini daha çok seviyordum. Düşündüklerimi birilerine anlatmakta ise hiç başarılı olamadım. Düşündüklerimi en iyi kendime anlatıyordum. Ve en çok kendimle iyi anlaşıyordum.

Yalnızlığı hep çok sevdim. Bazıları paylaşmayı sever. Sevdiği bir filmi başkalarıyla izlemeyi, onların tepkisini görmeyi sever. Sanki filmi kendileri çekmiş gibi izletirler dostlarına. Ben ise sevdiğim filmleri defalarca tek başıma izledim. Çünkü kendimi en iyi ben anlıyordum. Ve kendimle en iyi ben anlaşıyordum.

Duygularımı hiç belli etmedim. Üzgün müyüm, neşeli miyim, heyecanlı mıyım hiç anlamadılar. Kendimi anlatmadım kimseye. Kendini anlatanları dinledim hep. Dertlerini anlatan insanlar. Hiçbir şeyi içinde tutamayan insanlar. Kendinden uzak insanlar. Ne tuhaf insanlar... Ben hiç öyle olamadım. Sırlarımı kimse bilmedi. Dertlerimi kimseye anlatmadım. Anlatamadım değil, dinlemediler değil. Anlatmak istemedim. Kimse benimle ilgili çok şey bilsin istemedim. Çünkü böyle mutluydum. Kendimi kimseyle paylaşmak istemedim.

Bazı insanlar çok net. Ben ise buğulu kaldım hep. Anlaşılmam güç oldu. Anlayamadılar. Nasıl biri olduğumu bilmesinler istedim.

Göz önünde olmayı sevmedim hiç. Tepeden yalnız başıma izlemeyi sevdim hayatı. Kimsenin zihnine misafir olmak istemedim. İlgi çekmek istemedim.

Fakat ilerde çok ilgi çekip beni devlet için kullanacaklarını bilemezdim...