Destroyed

04

Έμαθα να μη νοιάζομαι για τη γνώμη των άλλων όσο κι αν με ενδιέφερε.

Ο φόβος μου για πίστη στους ανθρώπους αυξανόταν καθημερινά όλο και περισσότερο. Φοβόμουν κι ακόμη φοβάμαι να νιώσω αισθήματα, να φτιάξω αναμνήσεις, να ονειρεύομαι και να βλέπω. Φοβάμαι να κρατώ μυρωδιές, αγγίγματα και ελπίδες για ένα καλύτερο μέλλον.

Καμία υπόσχεση δεν κράτησε για πολύ. Ο ψεύτικος εικονικός ιδεαλισμός δεν με άγγιξε στο ελάχιστο ή καλύτερα με άγγιξε, αλλά δεν ένιωσε επιθυμητός στο μυαλό μου, για αυτό το λόγο αποφάσισε να φύγει το συντομότερο δυνατό.

Βλέπω, όλες εκείνες τις κοπέλες που παλεύουν να αποκτήσουν ένα προσωρινό αγόρι που θα τους προφέρει μερικές αναμνήσεις και στο τέλος θα τους σπάσει, υποτιθέμενα πάντοτε, την καρδιά, όταν την επόμενη μέρα, προκειμένου να ενώσουν τα σπασμένα τους κομμάτια, θα κλαίγονται στον ώμο ενός άλλου και πραγματικά, αηδιάζω.

Τα αισθήματα αρχίζουν κι αποκτούν μια υποκειμενική έννοια, κανείς δεν νοιάζεται αληθινά και στο τέλος ο,τι μένει, είναι το είναι σου και η πραγματικότητα, το τώρα. Θυσιάστηκα για πολλούς ανθρώπους, τώρα που είμαι μόνος θέλω να τα βρω με τον εαυτό μου. Να βρω μια ταυτότητα, κάπου να ανήκω. Κάπου να με βρω τώρα που με έχασα.

Έρχεται η στιγμή που οι συνθήκες μας αναγκάζουν να κάνουμε έναν απολογισμό της μέχρι τώρα ζωής μας, για όλους και ζητώ συγγνώμη κι αναρωτιέμαι εάν λείπω σε κάποιον. Μετράμε φίλους, εχθρούς, γνωστούς κι όσους έχουν φύγει. Μετράμε εκείνους που μας χρησιμοποίησαν, τους χαμένους, τους δήθεν, τους περίεργους, τους άσχετους. Εκείνους που αποφάσισαν να 'βολτάρουν' στη ζωή μας αναζητώντας τα δικά τους μεγάλα ιδανικά και ψάχνοντας λίγο νόημα για να περιμένουν την επόμενη μέρα. Ο χρόνος λοιπόν ξέρω πως δικάζει, άλλοτε γράφει κι άλλοτε διαγράφει μνήμες, καταστάσεις, ανθρώπους ακόμη και ζωές.

Και να που τώρα, βρίσκομαι σε αυτήν εδώ την τάξη, φοβούμενος από το απότομο κι αθώο άγγιγμα της νεοφερμένης διπλανής μου, Audrey.

"Συγγνώμη" κατάφερε να ψελλίσει λίγα δεύτερα αργότερα γυρνώντας μπροστά της και παρακολουθώντας το μάθημα

Γύρισα να την κοιτάξω λίγο πιο εξεταστικά. Μακριά καστανόξανθα μαλλιά που έφταναν μέχρι λίγο πιο κάτω από τους ώμους. Θυμάμαι πως έτσι είχε κουρευτεί μερικές μέρες πριν εκείνη πεθάνει, το είχε δώσει για τα παιδιά που τα βάζουν με τον θάνατο προσωποποιημένο, τον καρκίνο. Ήταν στα αλήθεια χαρούμενη και περήφανη με την πράξη της, ενώ εγώ ήμουν χαρούμενος που είχε καταφέρει να ζήσει ύστερα από αυτό, από τα λίγα και μοναδικά άτομα, δείχνοντας για ακόμη μια φορά πόσο ξεχωριστή και διαφορετική ήταν από όλες όσες είχα γνωρίσει στη μέχρι τώρα ζωή μου.