The sense of my life

Rozdział 4

Yongguk siedział oparty o krzesło, trzymając się za głowę.

- Jesteś pewna?

Minah kiwnęła głową.

- Wiem, co widziałam i uwierz mi, ja nie potrafię kłamać i zmyślać.

- Twierdzisz, że on wsiadł do vana, w którym byli podejrzani ludzie. Wiesz jak to niedorzecznie brzmi?

- Może i było ciemno, bo to była noc, ale jestem w 100% pewna, że widziałam jak podjechał van, z którego wyszedł jakiś wysoki facet. Miał broń w ręku, przywitali się i po chwili odjechali.

- To poważne zarzuty kierowane w stronę żołnierza.

- Wiem. - Przytaknęła. - Ale co jeśli on sprzymierza się z... wrogiem?

- Nawet nie chcę wiedzieć, co się może stać, jeśli to jest prawdą.

- A i jeszcze jedno. Zniknęła nam 1/4 morfiny.

Sojin usiadła na miejscu pasażera i zapięła pas. Oparła się wygodnie i czekała.

- Zazdroszczę. - Taecyeon stanął obok Jaebeoma, który załadowywał pistolet.

- Czego znowu?

- Bo jedziesz na randkę, a ja utknąłem w martwym punkcie z Doktor Kim.

- Jeden - to nie jest randka. Dwa - jadę ją tylko zawieźć do miasta. Trzy - ona jest dla ciebie za stara. Idź zobacz, czy nie ma ciebie gdzie indziej. - Poklepał go po ramieniu i poszedł.

Jaebeom wsiadł do samochodu. Przez chwilę jechali w ciszy.

- Bo... - powiedzieli równocześnie.

- Jeśli sprawisz jakieś kłopoty, to cię tam zostawię.

- Jestem tutaj na tyle długo, by wiedzieć już jak należy się zachowywać. - burknęła.

- Super, że cię czegoś nauczyłem. - Uśmiechnął się nie spuszczając wzroku z drogi.

- Musimy jechać do sklepu, bo mam całą listę życzeń.

Gdy dojechali do miasta, zatrzymał samochód przed sklepem.

- Masz równo 20 minut, a ja jadę zatankować.

- Tak długo się tankuje? - Odpięła pas i otworzyła drzwi.

- Jedyna stacja jest jakieś 10 minut drogi stąd w jedną stronę.

Wysiadła, zamykając za sobą.

- 20 minut. - Powtórzyła i obróciła się plecami w stronę samochodu.

Odjechał dopiero wtedy, gdy weszła do sklepu.

Profesor Han wpadł do namiotu medycznego i padł na krzesło zdyszany. Przetarł spocone czoło, ciężko oddychając.

- Kto?! Co?! Kto do licha do zrobił?! - Wskazywał po kolei palcem po osobach. - Miałem taką wielką szansę, by być kimś więcej niż tylko Profesorem, którego nie szanują studenci, a wy to zniszczyliście. Jezu... - Jego twarz zbielała. - Jestem odpowiedzialny za ten zespół. Odpowiedzialny za was!

- Profesorze... - Hyeri wyciągnęła w jego kierunku ręce, ale ten je odepchnął.

- Kto ja się pytam! Kto ukradł tą cholerną morfinę! Hę?! Chcecie mnie pogrzebać żywcem?

- Na pewno to nikt z naszego zespołu. - odparł Doktor Lee. - Trzeba sprawdzić wśród żołnierzy. Niech ten cały Major przeszuka ich rzeczy, bo na bank złodziej nie zaaplikował sobie całej skradzionej dawki, bo już dawno byśmy go rozpoznali.