Seni ilk gördüğüm günü hatırlıyorum
Farklı bir his vardı içimde
Hani kimilerinin kelebekleri vardır ya
Onun gibi bir şey işteSonra ilk konuştuğumuz günü de hatırlıyorum
Kalbimin nasıl attığını
Ellerimin nasıl titrediğini
Basit bir soru sormuştun oysa
Nerden bilebilirdin ki bir yangını körüklediğiniİlk buluştuğumuz gün
Hani hava buz gibiydi
Kışın en soğuk günlerinden biri
Bir süre yürümüştük öyle
Sonra bir anda tutmuştun ellerimi
"Üşüme diye"Bir yaz günü alıp başımızı gitmiştik buralardan
Yola çıkmıştık sabahın ilk ışıkları güne kavuşmadan
El ele yürüdüğümüz o güzel bahçenin sonunda
Bir çiçek görmüştük pembe kalpler şeklinde
Büyülenmiş gibi bakmıştım onlara
Bir bakışımı yakalamış ve bana o çiçeklerden almıştın
Sonradan öğrenmiştik
Kanayan kalplerdi adıŞu an her şey çok farklı
Sen ve ben ayrı
Kanat çırpmaktan yorgun artık kelebekler
Yangın hiç sönmemecesine yakıp kavuruyor
Buz gibi işliyor tenime kış
Ellerim üşüyorBir deprem sonrası gibi
Ne var ne yok hepsi enkaz olmuş sanki
Artçılar dinmiyor
Sessizliği yüreğin, korkutuyorŞimdi o enkazdan geriye tek bir şey kalıyor
O da avuçlarımın içinde solup gidiyor
Kanayan kalpler, ölüyor...Medyada kanayan kalpler var.
Yorum ve oylarınız bekliyorum. :) Özellikle yorumlarınızı okuyunca çooook mutlu oluyorum :))
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SONSUZA BEŞ KALA #WattysTR2016Kazananı
PoetryWattys 2016 Kazananı En doğrusu bu diyorum yüreğime "Hadi artık sen de veda et" Oysa değil mi seni arkamda bırakışım kalbime bir ihanet?