''Sana sevmeyi öğretecek değilim. Sevmek doğuştan kazanılır.'' dedi sinirden kocaman açtığı gözleriyle.
Öfkem ona karşı o kadar çoktu ki ellerimi iki yanımda yumruk yaptım ve ''Tabii bir de severek doğurmalı annen seni, yalnızca sevişerek değil.''dedim.
O an annemi ne kadar kızdırdığımın farkındaydım ama umrumda değildi. Bıkmıştım artık onun beni yargılamasından. Annem bomboş gözlerle bana baktı. Gözlerinde çaresizliği gördüm. Söylediğim söz kalbini kırmıştı.
(Şarkıyı burada açın)
Arkamı döndüm ve yavaşça odama yürümeye başladım. Odaya kapıyı çarparak girdim ve kapının dibine çöktüm. Ellerim sinirden titriyordu. Yüzüm yanıyordu.
Annemden, babamdan, ağaçlardan, böceklerden, çiçeklerden; birbirini seven insanlardan, arkadaşına bir şey anlatan çocuktan, kahkaha atan kızdan, yolun ortasındaki direkten her şeyden ama her şeyden nefret ediyordum!
Lanet olsun ki, annemde dahil, hiç kimse bir şey bilmiyordu. Annem çalışmaktan ve kariyerinden artan zamanlarını, beni yargılamakla geçiriyordu. ''Sen hiçbir şeyle mutlu olmayan şımarık bir çocuksun.'' diyordu bana.
Annem davranışlarımı önce, şımarıklık şimdi de ergenlik olarak görüyordu. Annemin bitmek bilmeyen nasihatleri, mutlu olmam için sıraladığı nedenler...
Para saçarak mutlu olmamı bekliyordu.Dansöz olsaydım belki bu beni mutlu edebilirdi ama değilim.
Annem bir kez olsun neyin var?, diye sormadı. İçimdeki nefretin nedenini ona anlatmak için beklediğim zamanlarda o yoktu! Yaşadığım bu acıyla biraz daha dibe batarken o yoktu!
Nerde miydi?? Çalışıyordu, yoğundu..!
Bir trene binip rastgele defolup gitmek istiyordum bu hayattan. Belki de uçak, belki de otobüs.. Tek bildiğim, gitmem gerektiğiydi.
'Mış' gibi yapmaya çakışmaktan yoruldum. Güçlüymüş gibi. Canı hiç yanmamış gibi. Yaşıyormuş gibi...
Geçmişimi unutmak istiyorum. Minicik bedenime uzanan o 'iğrenç elleri' unutmak istiyordum. Küçükken yaşadığım, o karanlık sahneleri unutmak istiyorum. Unutursam mutlu olabilirdim, belki...
Bedenimde haksızlığa uğramış çocukla büyüdüm ben. İğrenç bir şekilde haksızlığa uğramıştım. Evet anne şimdi bana bunları unuttur hadi. HADİ! Saç paralarını. HADİ UNUTTURDA MUTLU OLAYIM.....
YOU ARE READING
İÇTEN İÇE (TAMAMLANDI)
General Fiction''Yunanlısına Eros, Romalısına Amor dediler. Ikisini de Tanrı yaptılar aşkın başına... Tanrı olmak basitti de hiç gerçek olamadılar, Masal olmak çok koydu, gerçek olmayan Tanrı kırıntılarına.. Gün bitti değişti zaman. Ne Roma kaldı geriye ne Eski Yu...
