"อะไร..."

"กูกลัวตายว่ะ...อึก...ถึงจะปากเก่งก็เหอะ มึงก็รู้จักกูดีนี่" คนผมส้มเม้มปาก ยืนนิ่งไม่ไหวติง หันมาคุยกับนัมจุน

"เพราะรู้จักดีไง..." นัมจุนลอบถอนหายใจ เขารู้ว่าโฮซอกขี้กลัวอย่างกับอะไร นิดหน่อยมันก็กลัว "กูถึงได้เดินข้างหลังเนี่ย ทีนี้มึงก็เดินไปได้เลย ไม่เป็นไรหรอก กูอยู่ทั้งคน"

หลังจากนัมจุนพูดจบ โฮซอกก็พยักหน้าเบาๆ ทำใจกล้า กอดอกเกินเข้าผ่านกิ่งสนทันที ทันทีที่ก้าวเข้ามา เขาเจอจินกับจองกุกยืนพูดคุยกันรออยู่ เจ้ากระต่ายน้อยรีบโบกมือให้กำลังใจพี่ชายผมส้ม พูดเจื้อยแจ้วเสียงใส เขารู้ดีว่าน้องหวาดกลัวเพียงใด แต่ก็ยังมีความห่วงใย คอยปลอบใจพี่เสมอ

บรรยากาศในนี้หนาวเหน็บกว่าข้างนอกอีกหลายเท่าตัว หิมะสีขาวสะอาดหนารอบทิศปกคลุมไปทั่ว ไม่นับที่กำลังค่อยๆตกลงมาจากฟ้าอีก คิดได้ดังนั้นพวกเขาจึงไม่หยุดพัก รีบเร่งฝีเท้าขึ้นอีก เดินผ่านก้อนหิมะหนาไปเรื่อยๆ สอดส่องมองหาที่พักในคืนนี้ไปพลาง ถึงแม้ว่าขาทั้งสองจะต้องรีบก็ตาม พวกเขาจำเป็นต้องเดินให้ไวและเร็วที่สุด อีกทั้งยังต้องหาที่พักก่อนพระอาทิตย์ตกดินเสียด้วย

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ พวกเขาทั้งหนาวและเหนื่อยล้า พระอาทิตย์ทำท่าจะตกดินเสียแล้ว เมื่อเห็นดังนั้น พี่ใหญ่อย่างซอกจินจึงวางสัมภาระทุกอย่างแถวบริเวณต้นสนใหญ่ต้นหนึ่ง ค่อยๆแบ่งหน้าที่กัน ให้นัมจุนกับโฮซอกไปหาฟืนมาก่อไฟ ส่วนเขากับจองกุกจะตั้งแคมป์กันบริเวณนี้

ซอกจินค่อยๆจับผ้าใบขึงให้ตึง จากนั้นน้องเล็กก็เอาเหล็กมาปักผ้าไว้ให้อยู่กับที่ ทั้งสองคนช่วยกันเตรียมหยิบขนมปังกับเนย แล้วก็น้ำดื่มออกมาจัดแจงรอ อีกฟากหนึ่ง นัมจุนกับโฮซอกเดินหากิ่งไม้ไปทั่ว ได้ไม้แห้งมาพอสมควร เนื่องจากความหนาว ส่งผลให้อากาศมีความแห้ง เมื่อเห็นว่ามันเริ่มจะมืด คนผมส้มรีบดึงชายเสื้อเพื่อนให้รีบกลับไปยังที่เดิมก่อนจะหลงป่า

You've reached the end of published parts.

⏰ Last updated: Dec 11, 2017 ⏰

Add this story to your Library to get notified about new parts!

[ Vga ] The Day I raised a PlanetWhere stories live. Discover now