Sirius Black ~ Black and White 《Voltooid》

Hoofdstuk 12

'Neemt gij, Regulus Arcturus Black, Luciana Polaris White, tot uw wettige echtgenote?'.

'Ja'. Hij nam mijn hand vast en schoof een glimmende ring om mijn vinger.

'Neemt gij, Luciana Polaris White, Regulus Arcturus Black, tot uw wettige echtgenoot?'. Ik keek naar de deur en de seconden tikten weg. Kom op, Sirius.

'Ja' ontsnapte uit mijn mond. Ik schoof de ring om Regulus' vinger en wachtte het vervolg af.

'Dan verklaar ik u nu tot man en vrouw. Meneer Black, u mag mevrouw Black kussen'. Regulus kwam aarzelend op me af en drukte zacht zijn lippen op de mijne. De gasten barstten uit in applaus en gooiden met bloemblaadjes. Regulus nam weer een stap naar achter en wachtte op iets of iemand. De Dark Lord stond op van zijn zitplaats en ging op de plek van de ceremonieleider staan.

'Het is altijd fijn om twee jonge puurbloed-kinderen te zien trouwen. Het belooft veel voor de aankomende jaren. Deze twee zullen op hun beurt weer sterke puurbloed-kinderen voortzetten en dit gaat alsmaar door. Zolang ze zich niet verloven met uitschot of verraders'. Ik slikte hoorbaar en keek overal, behalve naar de Dark Lord. 'Vandaag waren we getuigen van een veelbelovend huwelijk, maar de ceremonie is nog niet over. Het jonge echtpaar zal toetreden tot mijn ranken'. Mijn hart bonkte in mijn keel. Wat bedoelde hij daar nu mee?

'Regulus Black'. De Dark Lord stak zijn hand naar hem uit en Regulus nam het aan. De Dark Lord stroopte de mouw van Regulus op en zette zijn toverstok tegen de ontblote huid. Hij mompelde iets zachts en Regulus schreeuwde het uit van de pijn. Hij probeerde zijn gevoelens onder controle te houden en beet stevig op zijn lip. Een vreemd soort tattoo verscheen op zijn linkerarm. Een slang glibberde uit een duister doodshoofd en bleef stil liggen. Regulus keek verschrikt naar zijn arm en wreef erover. Vervolgens keek de Dark Lord naar mij.

'Luciana Black' siste hij terwijl hij zijn hand naar me uitstak.

~*~*~

... Het is nogal vreemd om mijn vrouw op de hoogte te houden van mijn schoolwerk, maar alles gaat goed hier. Ik hoop dat je, je niet verveelt daar. Hoe dan ook ben ik snel weer terug. Nog maar een paar weken totdat het jaar over is en we weer verenigd zullen zijn.

Liefs, Regulus.

~*~*~

'Nee, dat kan niet' zei ik terwijl ik mijn paniek en wanhoop probeerde te onderhouden. De kleine huiself stond voor me met een medaillon in zijn bibberende handen.

'Kreacher spijt. Kreacher verdrietig. Meester Regulus dood' huilde de elf. Hij gaf me het medaillon en ik bekeek het, maar ik herkende het niet.

'Regulus' fluisterde ik terwijl ik over het medaillon streek. Ondanks alles wat we mee hebben gemaakt, hield ik van hem. Niet per se als geliefde, maar zeker als beste vriend. Ik kon niet geloven dat hij dood was. Weduwe op mijn twintigste was niet hoe ik mijn leven gepland had. De eerste tranen rolden over mijn wangen. Ik boog voorover en gaf de huiself een voorzichtige knuffel.

'Het komt goed, Kreacher. Regulus zou ons niet ongelukkig willen zien'. De huiself snotterde en haalde ergens een lap stof vandaan om zijn neus te snuiten. 'Maar wat moet ik met dit medaillon?'.

'Kreacher moet het vernietigen van meester Regulus' snikte hij.

'Maar waarom dan? Wat is dit voor medaillon?' vroeg ik terwijl ik de tranen van mijn wangen veegde.

'Mag Kreacher niet zeggen van meester Regulus. Medaillon moet kapot'. Kreacher trok het medaillon uit mijn handen en verdween naar Merlin weet waar. Ik liep naar de openhaard waar foto's van Regulus op stonden. Hij was nog zo jong. Niet ouder dan negentien. Hij had zijn hele leven nog voor zich.