Romance with my Boss (HIATUS)

Chapter 04

Chapter 4

Ang bilis ng araw at summer season na naman. Gusto ko sanang bisitahin sa probinsiya ang mga magulang ko, pero nahihiya akong humingi ng leave kay Sedric, I mean Mr. Hidalgo.

"'Di ka pa uuwi? Papagabi ka na naman?" May ngising tanong ni Desy at nakasukbit na sakaniya ang bag niya, handang handa na upang makauwi.

I sighed. And stopped what I am typing. I looked at her with a tiring expression. Napatawa pa siya. "Uuwi? Ang dami pa, share tayo?" Pabirong tanong ko sakaniya habang tinuturo ang tambak na papeles na pinapa-retype ni Mr. Hidalgo, to make it an original copy.

Lalo pa siyang natawa. "No thanks. Aasikasuhin ko na lang ang asawa ko," mayabang na sabi niya at iwinasik pa ang buhok, tila ba nagtataray.

I rolled my eyes. Kung alam lang niya. Kung alam lang nilang lahat na ganito pala kahirap maging isang sekretarya. Uwing uwi na  ako kanina pa, piling ko nga patag na ang puwetan ko dahil sa tagal kong nakaupo dito. Isama na ang daliri kong pudpod kaka-type, at ang mga mata kong gustong makatikim ng tulog.

"Fine, umuwi ka na nga!" Sabi ko at binugaw siya. Itinuon ko muli ang atensyon ko sa tina-type ko. Narinig ko ulit ang pagtawa niya, kahit kailan talaga ang babaeng ito!

"Buti pa kami ni Myla, maagang makakauwi. 'Yong isa kaya diyan?" Pangaasar niya pa. Nilingon ko siya at masamang tinignan. "Bye, Sis!" Aniya pa. At nagsimula nang maglakad palayo.

Wala nang tao dito sa office. At tanging ilaw lang ng computer ko, at ang 'di kaliwanagang ilaw sa tapat ng table ko ang nagbibigay liwanag sa paligid. Nakita kong nakasindi pa rin ang ilaw sa sariling silid ni Mr. Hidalgo. Ts, Workaholic. Dinamay pa ako.

"Ahhh," tunog ko pagkatapos kong maginat dahil natapos ko na naman ang isa pang pahina ng nire-retype ko.

"Ang dami pa, I want to sleep already," tamad kong sabi sa sarili ko, tutal ay wala namang ibang tao dito bukod sa akin, at si Mr. Hidalgo na nasa sariling office niya.

"Bakit 'di ka pa umuwi?"

"Ay kuba!" Gulat akong napatili nang marinig ang pamilyar na baritonong na boses na iyon. Nilingon ko ito, at laking gulat ko si Mr. Hidalgo iyon.

His tuxedo jacket is hung upon on his arm, on with his rugged hair and white long sleeves but he still looked so freakin' fresh and good. I gulped and stop myself from examining him from head to toe.

"Good evening, S-Sir!" Pilit kong pinasigla ang boses ko at tumayo. Kaunting yumuko pa ako. Naramdaman ko ang paglapit niya at hinawakan ang baba ko, he lifted my head holding my chin and then looked directly to my eyes. Those blazing brown and deep eyes, made him more like a greek god.

"Shouldn't you be home already? It's past 8," malalim ang boses niya at tila may paos pa, saka niya binawi na ang kamay niya mula sa pagtaas ng ulo ko. Nangilabot ako sa hindi malamang dahilan, he has this undescribable feeling that effects me.

"I-I was just finishing  the work you've given me, tapos d'on na ako uuwi." I said stuttering. And to my own self, why am i even stuttering? I feel so stupid and helpless.

"Kailan pa iyon? And besides I didn't told you to finish it all in one sitting. Didn't I told you to take your time?" Sunod sunod niyang tanong at lumitaw pa ang ngisi sa kaniyang labi.

"Uhm," I muttered. Trying to search for something to answer. Bakit ba ako nab-blangko tuwing siya ang kausap ko? Ayuna for pete's sake!

"May hinahabol ka pa? Kaya minamadali mo?" Aniya pa. Tumpak! Iyon na 'yon! Gusto kong mag-leave nang maaga upang makabalik din ako ng maaga! How stupid of me!

"Though, gusto ko po sanang mag-file ng leave," I told him honestly. Tumango-tango lang siya.

"Okay. Why? And where to?" Dagdag na tanong niya pa.

Sinagot ko kung bakit. I told him I wanted to visit my parents. And told him our province too. Nagulat pa ako nang ipitik niya ang kaniyang kamay at nagliwanag ang ekspresyon sa mukha.

"Do you wanna know why I gave this damn papers early?" He asked at naglakad palapit sa akin. Habang ako naman ay napapaurong, hanggang sa maramdaman kong natamaan ko na ang table ko. Cornered, how stupid.

Tumango ako na parang sunod-sunuran. Inilapit niya pa ang katawan niya sa akin. "We're all having a vacation on the province you have said. That's why I gave that damn papers," he said, his breathing hitting my face. His warm and minty breath.

Parang kusang nawala lahat ng pagod ko nang sinabi niya iyon. Sa probinsiya namin! Sakto! Ibigsabihin ay ibinigay niya ang mga pinapa-type niya ngayon upang pagbalik ko ng trabaho galing bakasyon ay wala na akong dapat ikabahala. How clever of him!

Hindi na rin kami nagtagal sa office. Pinapatay niya na ang computer at pinatigil ang mga ginagawa ko. He asked, no, He told me that he'll give me a ride, ihahatid niya raw ako sa condo ko. Hindi na ako tumanggi dahil mahirap na ring maghanap ng matinong cab na ihahatid ako sa lugar ko.

Tahimik ang biyahe, tanging mga busina at tunog ng makina ng sasakyan niya ang nagbibigay ingay. It was so quiet. Walang umiimik sa amin.

"Where?" Tanong niya. Kumunot ang noo ko.

"Ha?" Walang kaide-ideyang balik tanong ko.

"The directions." He calmly said.

"Oh, diyan sa kabilang avenue," turo ko. Tango lang ang isinagot nito at pinagtuunan ang pagd-drive.

Nang makarating kami sa condo ay tumigil na siya. At wala pa ring nagsasalita sa amin. I decided to break the awkward silence.

"Thank you for the ride," ngumingiting sabi ko at napalingon pa siya. Seryoso lang ang mukha niya pero ang guwapo pa rin niya sa kahit anong ekspresyon.

"No prob," he said cooly. "Wala bang reward diyan?" Biglang tanong niya. Ang tinutukoy niya ba ay ang paghatid niya sa akin?

"You look cute when you're clueless, since hindi mo makuha. Ako na nga," aniya pa. Ang hot ng accent niya sa tagalog. Gusto ko nalang mapamura.

Lumapit ang mukha niya sa akin. And dipped his head on the side of my face, dropping a peck on my chin. I was stunned for a moment at kaunti akong napanganga. Nawala ako bigla sa ulirat at ramdam na ramdam ko ang pagkabog ng dibdib ko.

"Better," sabi niya pa nang makalayo na sakin. Wala akong masabi at agad kong binuksan ang pinto ng kotse niya saka lumabas.

"A-Ah, Good Night!" Mabilis kong sabi. Narinig ko pa ang tawa niya bago ko isara ang pinto ng sasakyan niya at lumakad-takbo papalayo. Nakakahiya!