Δεσμοί

Δεσμοι

Εβρεχε.
Πως μπορει αλλωστε να μην βρεχει μια τετοια μερα. Μια μερα που σε κανει να πιστευεις πως δεν υπαρχει θεος γιατι αν υπηρχε δεν θα συνεβαινε κατι τετοιο.

Ειναι τραγικο γιατι σημερα μια μανα κλαιει το παιδι της.

Τι κι αν δεν το γεννησε,δικο της ηταν.

Εκεινη το μεγαλωσε,του εδωσε στοργη και αγαπη και τωρα το βλεπει να χανεται μες το χωμα.

Ποιος θεος ξεριζωνει ετσι την ψυχη της.

Απο διπλα στεκει ο πατερας.

Θαρρεις πως καποτε ηταν βραχος μα τωρα ειναι μονο αμμος.

Χιλιοκομμενη σε μικρα κομματακια που την παιρνει το κυμα. Τι κι αν δεν φερει το αιμα του η ψυχη που θαβεται. Εκεινος την σηκωνε ψηλα και τςη εδειχνε τον ουρανο. Εκεινος ακουγε το ονομα μπαμπα. Εκεινος την ειχε βγαλει καποτε απο μια κολαση.

Πολλοι συγγενεις.

Αλλοι εκλαιγαν και αλλοι δεν ειχαν δυναμη ουτε αυτο να κανουν.

Ηταν μικρη,πολυ μικρη.

Οντως ηταν.

Μα δεν ηταν μονο αυτη.

Στον ταφο υπηρχαν ψυχη αν δυο ονοματα. Αλλα επιθετα.Αν τα εβλεπε κανεις θα ελεγε πως ειχαν βαλει δυο αγνωστους μαζι.

Μεχρι ομως να δουν τις φωτογραφιες.

Ιδιο βλεμμα,ιδια ψυχη.

Δυο παιδια που πηγαν αδικα απο του χαρου τα δοντια.

Λιγο πιο περα κλαιει ενα παλικαρι. Ομορφο πολυ,ειναι κριμα να κλαιει. Τι κι αν δεν το εκανε ποτε του. Ακομα και στις δυσκολες στιγμες που η μοιρα του ειχε δωσει.

Κλαιει για εναν αδερφο. Τι κι αν μην ειχαν την ιδια μανα. Τι κι αν μην ειχαν το ιδιο αιμα.

Πιο πολυ δεν θα μπορουσε να τον αγαπαει.

Να σας πω τα αδερφια μας δεν τα επιλεγουμε. Πολλες φορες τα δεχομαστε και τα αγπαμε με τα ελαττωματα τους.

Ομως οταν επιλεγουμε καποιον να γινει αδερφος μας? Ποσο πρεπει να τον αγαπαμε.

Διπλα του κλαιει μια πορνη. Ριγμενη απο της κακης ποιοτητας ζωη που εμελε να την περιμενει απο την ωρα που γεννηθηκε.

Εκεινη ουρλιαζει και σπαραζει για εναν φιλο.

Εναν μεγαλο αδερφο.

Τι κι αν γνωριστηκαν για να τσακωθουν. Ταιριαξαν.

Μια φιλη που ακουει εναν φιλο ειναι αξια ανεκτιμητη. Εκεινη εψαχνε καποιον να την ακουει.

Και τον βρηκε αλλα τον εχασε νωρις.

Φιλοι πολλοι απο την πλευρα του.

Οι γονεις του πεθαναν μικροι ,την αδερφη του την εχασε.

Μονο φιλους ειχε. Πολλους και καλους.

Δυο ομορφα πλασματα.

Μα καλα δεν ειχαν μια αγαπη να τους κλαψει?

Ενα αισθημα που να ποναει για τον ερωτα τους?

Ναι υπηρχε αλλα χαθηκε.

Δεν τους φοβαμαι ομως.

Διπλα διπλα ειναι θαμμενοι. Θα ξανασμιξουν ειμαι σιγουρη.

Και ισως τοτε να μην πονανε οπως πονεσαν σε αυτη τη ζωη.

Οσως τοτε το αιμα να ειναι διαφορετικο.

Στην ταφοπλακα πανω γραφει....

Για μια πριγκιπισσα και εναν καλο αλλητη

Αποστολακης Ευαγγελος

Ετων 23

Ελευθεριου Τατιανα

Ετων 17

Ηταν νεοι.Και αυτη θα ειναι η ιστορια τους.