มินซอกหันไปพยักหน้าตอบแม่พร้อมกับยิ้มให้แม่ ถึงจะไม่ได้อยากออกไปข้างนอกแต่พอคิดอย่างที่แม่พูด บางทีออกไปเล่นข้างนอกอาจได้พบเจอเพื่อนที่ดีๆสักคน

ที่สนามเด็กเล่น มีเด็กวิ่งไปมาหลายคน แต่มินซอกเป็นเด็กขี้อาย จะให้เข้าไปทำความรู้จักกับใครสักคนคงไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะเพื่อนทุกคนที่รู้จักมาจากการที่จงแดพาไปแนะนำ ถ้าไม่มีจงแดมินซอกคงไม่มีเพื่อนเล่นด้วย หลายครั้งที่ถูกเพื่อนแกล้งและล้อว่าเป็นเด็กอ้วน จงแดจะเป็นคนเข้ามาจัดการตลอด จนบางทีก็ถึงกับมีเรื่องให้ต้องเจ็บตัว แต่น้องชายที่ตัวเล็กอย่างจงแดก็ไม่เคยกลัวต่างกับเขาที่ตัวโตกว่าน้องแต่ไม่เคยกล้าสู้กับใครสักคน ปกป้องน้องไม่ได้สักครั้งแต่ตอนนี้น้องไม่อยู่ด้วย เด็กน้อยคิมมินซอกจึงทำได้แค่เพียงขอพรให้พระเจ้าเห็นใจ โปรดส่งเพื่อนดีๆสักคนมาให้มินซอกด้วย มินซอกสัญญาจะเป็นเด็กดีของแม่ ระหว่างที่คิดอะไรอยู่นั้น

"เฮ้...ระวัง"
ตุบ....โอ้ย....
ไม่ใช่แค่เจ็บหัวเพราะถูกลูกบอล แต่ตอนนี้มินซอกล้มลงไปนั่งที่พื้น
"อ้วนเป็นไรไหม"
เด็กคนหนึ่งวิ่งเข้ามาถาม
เพราะความเจ็บและตกใจ
"ย๊า...เราไม่ได้ชื่ออ้วนนะ มาโดนเองไหมจะได้รู้ว่าเจ็บหรือเปล่า"
เป็นครั้งแรกที่มินซอกเสียงดังตอบออกไป จากปกติที่เคยต่อให้ถูกล้อหรือถูกแกล้งหนักแค่ไหน ก็จะนิ่งเงียบไม่เคยตอบโต้ใครไปสักคน หลังจากรู้ตัวว่าทำอะไรออกไป มินซอกรีบใช้มือปิดหน้าปิดตาตัวเองทันที ได้แต่คิดว่าคงได้ถูกแกล้งหนักกว่านี้แน่

ลู่หานได้แต่ยืนมองท่าทางของเด็กแก้มกลมตรงหน้า เขาเห็นเด็กคนนี้ตั้งแต่เดินเข้ามาที่สนามแล้ว เขาคิดว่าเด็กคนนี้เป็นเด็กผู้หญิง เพราะหน้าหวานและน่ารักมากๆเหมือนลูกแมวตัวน้อยกำลังหลงทาง อยากเข้ามาทำความรู้จักด้วย ตอนแรกว่าจะเตะบอลเบาๆมาตรงหน้า แต่เพราะเตะแรงไปจึงทำให้บอลลอยมาโดนหัว พอมาเจอตัวใกล้ๆถึงรู้ว่าเป็นเด็กผู้ชาย แต่ทำไมถึงได้น่ารักกว่าเด็กผู้หญิงบางคนอีก

For youWhere stories live. Discover now