Heartbeat 1

June ღ

''Waar ga je naar toe ?'' Mijn moeder komt de hoek om met een verhuisdoos en een open, licht roze pot verf. Ik had mijn jas en laarzen al aangetrokken en keek zuchten naar mijn moeder. 

''Geen zorgen mam, ik ga even een naar de supermarkt in het winkelcentrum. We missen nog eieren en melk voor mijn meiden avond vandaag. '' het was typisch iets voor mijn moeder om ongerust te worden om de kleinste dingen, voor al om mij. 

''Oké is goed. Blijf niet al te lang weg.'' zegt ze op een waarschuwend toontje. Snel grist ze een briefje van vijftig uit haar spijkerbroek en geeft het aan mij voor de boodschappen. 

''Ik heb zelf geld.'' ik haalde een briefje van twintig uit leren jas om te laten zien dat ik geen geld nodig heb. 

''Ik weet het lieverd maar koop maar iets leuks voor je vriendinnen. Een klein cadeautje kan geen kwaad toch.'' glimlachend liet ze me achter op de gang en ik ging de deur uit. 

Het was best vroeg in de ochtend voor een koude vrijdag om naar de winkels te gaan. Via mijn ooghoek zag ik mijn nieuwe buurman die naar mij zwaaide, voorzichtig zwaaide ik terug. Het was best raar om hier al een week te zijn en nu pas naar buiten te komen. Mijn nieuwe huis is anders dan mijn vorige huis, alles hier is zo.. rustig. Nu mijn ouders officieel gescheiden zijn wou mijn moeder meteen verhuizen en voor we het wisten had ze al een huis gekocht aan de andere kant van de wereld met één reden : ver weg van mijn vader. De man die vreemd ging met zijn collega bij ons thuis. De gedachte en de geschreeuw van mijn moeder komen langzaam weer voor mijn ogen. Wat was ze gebroken door hem. Sinds de verhuizing heeft mijn vader meerdere malen geprobeerd om contact met mij op te nemen maar steeds weiger ik met hem te praten. Ik kan niet geloven dat hij mijn moeder dit heeft aangedaan ? Als je van iemand houdt dan ga je toch niet vreemd ? Wat zit liefde toch ingewikkeld in elkaar. Maar ja, wat weet ik er van ? Ik ben pas zestien en heb maar één keer een relatie gehad die ook fout afliep. Ik was de straat al uit en ik begon de drukte van de stad een beetje te merken. Om naar de stad te komen moest ik de bus nemen, die aankwam toen ik bij de halte was. Het was niet druk in de bus en de rit duurde maar een korte tien minuten. 

Eenmaal wanneer de ik de bus uit ben loop ik loodrecht naar de grote supermarkt. Mijn leren jas begint mijn telefoon te trillen. Het was een smsje van Madeline, één van mijn beste vriendinnen die ik achter heb gelaten door de verhuizen en die vanavond een weekend bij mij blijven slapen voordat ik maandag begin aan mijn nieuwe school. Ik was zo erg bezig met smsen dat ik niet voor me keek en tegen iemand aan kwam. KLATS! Iets van glas viel stuk op de grond. 

''Kan je nie...'' de boze jongen tegenover mij die een fles Martini in zijn hand had en de andere stuk om de grond maakte zijn zin niet af. Met open mond keek ik naar de dure fles die stuk op de grond lag omdat ik tegen hem aan liep. 

''O mijn god, het spijt me heel heel heel erg. Shit.'' uit angst dat de jongen boos zou worden begon ik met stotteren. 

De jongen met licht bruine ogen glimlachte mij een scheve lach waardoor er heel even twee glinsteringen in zijn ogen zichtbaar waren. Zijn kuiltjes waren zichtbaar in zijn wangen.                  Ik voelde dat mijn wangen rood werden en zenuwachtig keek ik naar mijn laarzen en naar de kapotte fles martini. De jongen met bruine ogen raapt de grootste stuk scherf op en gooide het in de prullenbak naast hem. 

''Geef niks ik had toch al een rot dag.'' ik kon zijn sarcasme duidelijk in zijn stem horen maar hij bedoelde het als een grapje waardoor ik een klein beetje moest lachen. 

''Ik ben trouwens James.'' hij stak zijn hand waar er eigenlijk een fles hoor te zitten naar mij uit. Voorzichtig pakte ik zijn hand vast te pakken die verrassend heel zacht en warm aanvoelde. Eigenlijk moest ik vertellen hoe ik heette aangezien hij zich netjes had voorgesteld maar mijn ogen waren gevangen door zijn warme licht lichte bruine ogen waar een beetje groen was te zien. 

''Mag ik misschien weten hoe het meisje heet die mijn fles heeft gebroken ?'' Zijn opmerking liet mij zijn hand loslaten. Mijn wangen waarschijnlijk weer rood. 

''Sorry... Ik heet June en het spijt me van je fles.'' Ik haalde snel het twintigje uit mijn jas en gaf het aan hem. De jongen, James, keek mij met fronsende wenkbrauwen aan en hield zijn hoofd een beetje scheef om naar het briefje te kijken. 

''Ik hoef je geld niet, je mag het houden het is al goed.'' James pakte zijn andere fles en stopte het in zijn supermarkt tasje. 

''Nee alsjeblieft neem het aan, anders voel ik me schuldig.'' Het was er al uitgefloept voor dat ik het door had. James lachte weer zijn kuiltje zichtbaar en haalde zijn schouders op. 

''Nee het is echt goed. Ik zie dat je nieuw bent ? Want niet veel mensen bieden geld hier aan als ze iets stuk hebben gemaakt.'' Ik voelde de grond onder mij verdwijnen. Zie je wel, het staat op mijn voorhoofd geschreven dat ik nieuw ben. 

''Het spijt me.'' Ik weet niet hoe vaak ik dit al heb gezegd en begon zenuwachtig op mijn plaats te wiebelen. 

''Geen probleem, June.'' bij het uitspreken van mijn naam maakte mijn hart een sprong. Ik probeerde me groot te houden en haalde met een diepe zucht adem. 

''Feestje vanavond ?'' Ik wees naar zijn fles in het supermarkt tasje. James schudde zijn hoofd. 

''Wat je een feestje kan noemen.'' James's aandacht werd getrokken door een zwarte Volkswagen die hard naar hem toeterde. 

''Ik zie je misschien nog wel, June.'' James gaf mij een knipoog en even raakte zijn arm die van mij. Als het elektriciteit was was ik nu gaar van de schok. Ik zei nog een zachte dag maar hij was al weg met de Volkwagen.