Verborgen stamboom

hoofdstuk 2

De grote massa lijkt me op te slokken. Ik heb nu al een hekel aan school. Het lijkt wel of heel het dorp naar deze school gaat. Het voordeel is dat ik nu toch nog onzichtbaar kan blijven. Ik had het nog niet gedacht en een klein meisje blokkerd me de weg. "Jij bent vast Julliëtte, ik ben Amy. Ik ben klassenvoorzitter van klas 4A, jou klas dus." Het meisje heeft een lief vrolijk gezicht. "Uh ja ik ben Julliëtte" Amy haalt een pakketje papier uit haar tas. "Hier is je rooster, boekenlijst, kluisnummer met code, plattegrond, docentenlijst en telefoonboom" met hoofdpijn kijk ik naar de stapel papier die ze net in mijn armen heeft geduwd. "Als je nog vragen hebt, mijn telefoonnummer staat op de telefoonboom. Op je rooster staat ook een code, met die code kan je op een klassensite inloggen. Hier vind je telefoonnummer, e-mails, berichten, cijfer en nog veel meer." Amy ratelt vrolijk door. Ze loop door de school en ik probeer haar bij te houden. Maar ik kom niet eens in de buurt, Amy heeft echt benen van 2 kilometer. Ik ben daarintegen altijd klein geweest. "Julliëtte, wat is je code?" Ik kijk om me heen. We staan voor mijn kluisje. Ik blader door alle papieren, en weet het goede blaadje te vinden. "Uhh 2193" Amy draait aan het knopje aan het kluisje. Ik kijk om me heen. De mensen om me heen proberen me niet aan te staren, zonder veel succes. Ik voel me net een circusaapje. "Kom me moeten naar de les. Omdat je nog geen boeken hebt zul je vandaag boeken moeten delen. De klas is op de hoogte van je komst en we hopen dat je het hier gezellig zult hebben." Ik beantwoord haar met een glimlach. We zijn bij het lokaal aangekomen. Nu voel ik pas hoe nerveus ik ben. Ik heb al jaren paniekaanvallen, maar nog nooit iemand heeft het gemerkt. Met trillende handen loop ik het lokaal in. De eerste die ik zie is Christopher. Hij staat op en loopt naar Amy en mij. "Welcome to school." hij grijnst. Amy kijkt hem aan. "Jullie kennen elkaar?" Christopher knikt. "Ze is mijn buurmeisje" Ik zet mijn hand in mij heup. "Buurmeisje? Je zegt het alsof ik 8 bent." Hij grijnsd en buigt naar voren. Zijn lippen zijn vlak bij mijn oor. Een rilling loopt over mijn rug en het zweet breekt me uit. "Maar je bent wel klein." Zijn lichaam schiet weer naar achter en hij draait zich om. "Je kan naast mij zitten, kleintje." Ik rol met mijn ogen en loop achter hem aan.

Ik moet toegeven dat hij heel aantrekkelijk is. Zijn haar is donkerbruin en hangt in golven tot zijn neklijn. Het witte t-shirt spant zich om zijn brede rug en er is net een streepje huid zichbaar tussen zijn t-shirt en zijn broek. Ik schud mijn hoofd en ga naast hem zitten. In mijn hoofd foeter ik mezelf uit, een dag in dit rot dorp en nu al een beetje kwijlen over de buurjongen. Hij draait zich om en kijkt me aan. Oh hemeltje zijn ogen. Ze zijn bijna grijs, met haast gouden spikkels. Jull zijn lippen bewegen dat betekend dat hij wat zegt, consentreer je even wil je. "Jull." hij kijkt me vragend aan. "Uhh sorry wat zei je." "Ik vroeg waarom je zo naar me staarde, ik word nerveus van je." Ik voel mijn wangen rood worden en dat is hem ook niet ontgaan. Hij grijnst. "Uhh nou, ja ik, uhh nou ik dacht even..." Mijn gezicht word diep rood en ik probeer me weer op de les te consentreren. Christopher lijkt geamuseerd en de gouden spikkelsglanzen in zijn ogen. Ik weet nou niet of hij me uitlacht. Ik bijt op mijn onderlip. Ik probeer me weer op de les te focussen. De leerkracht, een wat dikkere man van middelbare leeftijd zonder haar, zwaait enthousiast met zijn armen terwijl hij zijn stof verteld. Je kan zien dat hij gepasioneert is over het onderwerp: de tweede wereldoorlog. "Hitler was politiek gezien een erg slimme man. Hij heeft een gat in de wet gevonden en daar geweldig op in gespeeld. Hij is op volledig legale wijze aan de macht gekomen. Zodra hij aan de macht was, heeft hij de wet veranderd zodat hij alleen aan de macht was." ik hoor de vloedgolf van woorden over me heen spoelen maar de woorden komen niet binnen. "Ik probeer zijn daden zeker niet goed te praten, want wat er is gebeurt is natuurlijk verschrikkelijk, maar politiek gezien was de man geniaal." Een golf van gemompel gaat door de klas. Mijn ogen zoeken Amy. Ze zit voorin de klas en kijkt gefasineerd naar de man. Ze is mooi, maar niet op de manier dat het me irriteerd. Het lijkt wel of ze niet weet hoe mooi ze is. Ik vind haar best wel aardig. De harde bel doet me opschrikken uit mijn gedachten. Langzaam pak ik mijn tas in. De meeste mensen zijn al uit de klas. Ik vind het heerlijk om me te verliezen in mijn eigen gedachten. Achter me schraapt iemand zijn keel. Geschrokken draai ik me om. Christopher staat ongeduldig te wachten. "Waar wacht je op" vraag ik geschrokken. Hij kijk me verbaast aan " Op jou natuurlijk, er is niemand anders meer. Ben je altijd zo traag." Snel pak ik mijn laatste spullen bij elkaar.

"Ohh ik had zo'n honger, gelukkig ben je niet langzaam" zegt Christopher sarcastisch. Ik kijk verbaast naar hem op. "Waarom stond je dan op me te wachten?" Zijn boterham blijft in de lucht hangen en hij kijkt me raar aan. "Dat is toch heel normaal, je wacht toch op je vrienden." Ik glimlach. "Wat zit je nou stom te lachen, nog nooit een vriend gehad ofzo?" Ik schuld mijn hoofd. Hij staart me verbijsterd aan. Ik haal mijn schouders op en eindelijk eet hij verder aan zijn boterham. Ik kijk door de kantine. Het is een grote open ruimte met rijen tafels en stoelen. Het stinkt er naar groente uit kant-en klare blikken en om een of andere rede ook naar een jongens kleedkamer. Niet een hele goede combinatie. De mensen in de kantine hebben hun idee van niet opvallend kijken opgegeven en staren me aan. Ze mompelen steeds iets te hard en ik vang flarden van gesprekken op. "Ik heb gehoord dat ze uit Rotterdam verhuisd is omdat ze drugs heeft gebruikt en hier moet afkicken." Ik doe mijn capuchon op en trek mijn schouders een beetje in. Christopher kijkt me vragend aan. "Ik voel me net een circusaapje." leg ik hem uit. Hij barst in lachen uit en een warm gevoel loopt door mijn lichaam. "Laten we zeggen dat het een tijdje geleden is dat er hier iemand is komen wonen, mensen zijn nou eenmaal nieuwsgierig." "Hoe bedoel je dat er al een tijdje geleden is dat er hier iemand is komen wonen?" Christopher leunt een stukje naar voren en zegt zacht. "Er zijn nog al rare verhalen over dit kleine dorpje. Mysterieuze verdwijningen, moord en nog meer van dat soort ongein. Allemaal sprookjes als je het mij vraagt, maar mensen geloven het. Daarom is het al een tijdje geleden dat er hier iemand is komen wonen." Ik kijk hem niet begrijpend aan. Christopher is ondertussen verder gegaan met zijn boterham. Ik wil net verder vragen als Amy aan komt lopen. "Waar hebben jullie het over?" ze gooit haar dienblad op tafel. "Over marsmannetjes" Christopher geeft me een knipoog. Meteen breekt het zweet me uit. Doe normaal Jull spreek ik mezelf streng toe. "Ha ha, heel leuk. Nou als jullie het toch nergens over hebben wil ik het hebben over het schoolfeest." Christopher kijkt haar verveeld aan. "Moet dat nu? het duurt toch nog een maand." Amy kijkt hem nijdig aan. "Je zou helpen Chris, dat heb je beloofd." "Prima,ik help. Maar alleen als Jull ook helpt." Ik verslik me in mijn eten. "Helpen met het schoolfeest?" piep ik. "Kan lachen worden,kan je meteen war mensen leren kennen. Amy knikt als een gek. "Uhh, ik moet nog wel uitpakken en het huis..." Christopher haalt zijn schouders op. "Help ik wel mee. Aw kom doe nou mee." Ze kijken me beide smekend aan. "Oke" ik knik. Amy en Christopher zuchten. Hun gesprek gaat verder maar ik kan me er niet toe zetten om te luisteren. Geweldig, dus ik ga helpen met het schoolfeest. Ik heb een hekel aan dat soort activiteiten. Dit kan nog een leuk schooljaar worden.