Verborgen stamboom

Proloog

"Je weet dat je hier nooit mee wegkomt" de vrouw in de hoek van de kamer houd haar hand stevig tegen haar buik. Bloed sijpelt tussen haar vingers door. Ze kijkt de man recht aan zonder enig spoor van angst. "Maar ik ben er al mee weggekomen, zo vertel me. waar is Julliëtte?" hij richt het geweer op haar hoofd. "Haar naam is Abigail."Hij lacht, "Niet voor lang meer. Je weet dat ze een nieuwe naam krijgt van de mensen die ze papa en mama gaat noemen." Haar schouders krimpen even in elkaar "Ze zullen haar veilig verbergen." Haar stem is zacht maar duidelijk en vult de kamer. "Ze zal nooit tegenover jouw staan. Ze heeft al gewonnen." Een luide knal, even lijkt de vrouw te schrikken. Dan worden haar ogen leeg, de glimlach staat nog om haar mond. De man haalt zijn schouders op. "Zonde hoor, als je een beetje mee had geholpen." Hij loopt weg van het lichaam van de dode vrouw. Hij stapt over het dode lichaam van haar man heen als hij naar buiten loopt. Hij moet het kleine meisje vinden. Haar ouders vermoorden was een ding maar het kleine meisje moest worden opgeruimt. Zij zou nog nog wel eens voor problemen kunnen zorgen in de toekomst. Hij zou haar vinden, kosten wat het kost. Al was het het laatste wat hij deed.