Mijn dood.

Hoofdstuk 8

Hoofdstuk 8

- Middag -

We stonden in de kamer van Lindsey. Ze zat doelloos op haar laptop te surfen. Ik pakte stilletjes op aandring van Sem haar oogpotlood. Met niet al te grote letters schreef ik op haar spiegel. Schrik niet Lindsey, maar ik ben niet naar de hemel gegaan. Xx Amy. ‘Ik denk dat het zo eerst wel goed is’ Zei Sem. Ik knikte. ‘Ik ga even naar mijn ouders en zo. Is dat goed als ik je even alleen laat?’ Vroeg Sem. Ik schudde me hoofd ‘Ga maar lekker ik blijf hier’ Hij gaf me een kus en verdween. Ik zelf ging stilletjes in een hoekje van haar kamer zitten en wachten tot ze op zou staan en even in haar spiegel ging kijken. Ze deed het altijd automatisch als ze naar beneden ging en als ze er langs liep. Daar kende ik haar nu al lang genoeg voor. En zo gebeurde dat een uur later ze stond op en liep langs haar spiegel even keek ze er in, net toen ze haar hand naar haar haar wou brengen bleef haar hand halverwege bungelen. Ik wist het nu las ze de tekst. Ze schrok niet. Ze zag er ook absoluut niet bang uit. Het eerste wat ze deed was terug naar haar laptop lopen.

Ik stond op en liep haar achter na. Ze zocht op het internet dingen over de dood. Dat had ik meteen door. Ze was dus wel nieuwsgierig. Ik vond nu het moment om haar even alleen te laten en besloot om even langs mijn grote vriend Levi te gaan. Ik verplaatste me naar zijn kamer en keek zijn kamer rond. De teksten waren weg hij had het slordig over geschilderd. Ik zocht weer wat bruikbaars om zijn muren weer leuk op te versieren. Op de ene muur zette ik Weghalen heeft toch geen zin xXx Amy en op de andere muur zette ik Ik ben niet alleen met hele grote letters neer. Grijnzend keek ik naar mijn resultaat. Opeens voelde ik naast me iemand. Sem was naast me komen te staan. ‘Heb je het weer niet kunnen laten’ Ik grijnsde ‘Nee’ Sem lachte ‘Klein krengetje’ Ik stak me tong uit en legde de stift op het bureau. Kom we gaan naar het park. Sem knikte. Hij pakte me hand en we verplaatste ons naar het park.

‘En hoe reageerde Lindsey’ vroeg Sem terwijl we naar ons plekje liepen. ‘Eigenlijk best goed. Tot nu dan. Ze las het en begon direct op internet te zoeken. Ik heb haar verder daarna alleen gelaten. Misschien ga ik vanavond nog even kijken.’ Zei ik vastbesloten. Sem knikte ‘Oké, top’ ‘Maar Amy wat is er? Je bent eigenlijk de hele dag al zo stil’ Sem pakte me hand.‘Gisteren ging ik ja naar me gezin. Ik ging als eerst bij me zusje kijken. Ze sliep al, maar het was duidelijk dat het niet goed gaat met haar en dat komt allemaal door mij.’ Gefrustreerd haalde ik mijn handen door me haar.’Hoezo door jou?’ Vroeg Sem zachtjes. ‘Ze had gehuild en op haar arm stond mijn naam. Ze snijdt zichzelf. Ze maakt zichzelf nog kapot’ Riep ik nu gefrustreerd. ‘Is het zo erg?’ Ik knikte met een bedroefd gezicht. ‘Nou voel ik me echt hulpeloos’Zuchtte ik. ‘Wat kan ik eigenlijk doen?’ Sem schudde zijn hoofd. ‘Ik zou het niet weten. Je moet hopen dat ouders het opmerken en misschien is er wel meer aan de hand dan alleen jou.’ Zei Sem nadenkend. ‘Wat bedoel je?’ ‘Word ze gepest?

Ik haalde me schouders op. ‘Dat weet ik niet. Ze is altijd al een stil meisje geweest en ja de laatste tijd wel stiller, maar denk je dat ze gepest word.’ Vroeg ik ongelovig. ‘Het zou kunnen of er is wat anders er is vast wel wat meer.’ Zei Sem vast besloten. ‘Dan moet ik dat bekijken’ Zei ik vastbesloten. Sem knikte. ‘Als ik moet helpen moet je het zeggen hé’ Zei hij met een lief glimlachje. Ik gaf hem een kus. ‘Jij mag me altijd helpen. Heel graag zelfs’ ‘Waarneer wil je gaan dan’ Vroeg hij. ‘Nou als ze gepest word dan zou dat wel op school moeten zijn. Dus daar wil ik als eerst heen. Ze begint gewoon om half 9.’‘Oké dan gaan we daar morgen naar toe’ Zei Sem vastbesloten. Ik knikte. Ik hoopte dat Sem niet gelijk had. Als ze gepest zou worden zou dat vreselijk zijn. We besloten om geen nachtelijke avontuurtjes te hebben en dat gewoon ’s ochtends weer wat deden.