Miranda's POV
"Ikaw'ng bata ka, napakasutil mo talaga! Kailan ka ba magtatanda ha?" sigaw na naman ni mommy.
Para bang sirang plaka!
"Alam mo pagod na pagod na ako sayo, hindi ka na kailanman magbabago! Sawang-sawa na ako." Miserable niyang sigaw.
At as usual pasok sa isa, labas sa isa, easy as that. Sanay na sanay na ako. Immune? Yes, probably the right term.
"Kailangan kang magtino eh! Hindi ka na magbabago huh? Pwes!" Nagpameywang siya at mukhang nag iisip ng malalim. Ako rin, napameywang lang din at nakatayo. Hindi ako masisindak sa pananakot mo no?
"Mag ma'madre ka!" Seryoso niyang bulalas.
Para bang drama na gumalaw ang mga muscles sa mukha ko. Hindi agad ako makatawa kahit na gusto kong matawa. Slow mo na gumalaw ang bibig ko at napapapikit. Aba! What a joke mom... like seriously? Galing niya talagang magpatawa.
Umalingawngaw ang tawa ko sa buong bahay, maging na ang mga katulong namin. They find it ridiculous too, right? Patago silang humagikhik hanggang sa napawi dahil sa mala-demonyong titig ni mommy sa kanila.
Ako? I didn't stop. Nakakatawa kasi, hatalang pinag-isipan. Nakakatuwa talaga ang sarili kong magulang. Thinking of a solution that way. Is that how they play in corporate world?
For sure may hidden agenda ito, it's either pipilitin akong mag aral ng Business Ad or Arrange Marriage.
"Do you think I'm joking?" Galing niyang utas.
Yes! You are kidding me.
"Mom, 'wag ka ngang magbiro. Hindi na ako birhen... duh? Anong joke ba ito? Spill it mom." Still finding her joke funny and interesting, my laughs didn't end.
I know sasabihin niya na. Either of the choices I only thought.
"No Miranda. This time I'm not joking. I am furiously serious," she said without a piece of humor.
Ang akala kong hindi mamamatay na tawa ay mananatili pero dahan dahang namamatay. Hanggang sa natahimik ako bigla. Para bang biglang nagsibabaan ang dugo sa mukha ko.
No way! Ha! I want to compose myself but I couldn't anymore. Hindi ko na nagugustuhan.
Damn, this is not so true, becoming a nun? No! A big fucking NO!
"No!" Trying to save my ass. "No! No! No! Old woman, you can't be so serious. I know I did something terrible but you cant do this to me, this is crazy!" Hindi makapaniwala sa narinig.
Nanigas ako sa kinagagalawan. Hindi niya ito pwedeng gawin. Oo, ninakawan ko siya nang isang milyon at ginasta lang sa bar at pagsh-shopping, pero duh? Anong meron do'n? It was just a small amount.
No big deal.
"Matulog ka na," she sighed and trying to cut the conversation. Ang sabihin niya ayaw niya akong mag-object pa. "My mind is set. Kailangan mong magtanda Miranda. Hindi ka pwedeng maging ganiyan habambuhay! You have no interest in our business or even studying. This is the best decision I could make!" she stood up and walk away.
Gusto ko siyang sabunutan, like duh? Anong karapatan niyang hawakan ako sa leeg? I hate her so much! That old woman! How dare she do this to me? Anak niya ako? Ako lang ang nag-iisa niyang anak. Ang tagapagmana ng businesses namin. She can't do this to me? I couldn't fathom!
Dumbfounded, I remained standing.
"No! No! This is not true!" I said, panicking. "I should call dad... mom needs medication, naka drugs yata siya or something," agad kong hinugot ang phone ko at tinawagan siya agad-agad. He's in Paris right now, may business trip. Damnation! Kung kailan ko kailangan ay wala siya.
