Dag des Oordeels (#Wattys2016)

7.

Een halfuur later is de hele stad leeggelopen voor het officiële begin van de Dag des Oordeels. Het is de vader van Karissa die als eerste het podium betreedt. Ik klem mijn vingers stevig om het hek, als in een poging daarmee uit te stellen wat er nu gaat gebeuren. Zonder het echt in de gaten te hebben, begin ik op mijn wang te kauwen. Ik heb nog nooit zo graag gewild dat er een terroristische aanslag gepleegd werd. Dat zou de aandacht afleiden van wat er vandaag echt moet gebeuren.

"Dames en heren, pupillen van deze Dag des Oordeels, mag ik jullie aandacht voor president Callahan?"

Het wordt doodstil op het plein als het witte scherm boven het podium eerst een seconde lang ruis vertoont, waarna de troonzaal in het regeringsgebouw in beeld komt. Midden in het beeld, op een witte troon, zit de president. Door zijn kraakwitte pak lijkt hij te verzuipen in zijn stoel. Als er geen gouden strepen aan de onderkant van zijn mouwen zaten, zou het lijken alsof hij helemaal geen kleren aan had.

Zoals altijd is de blik van president Callahan koel, afstandelijk en recht in de lens. Het lijkt er nog het meest op dat hij het hele land probeert te bevriezen met zijn ijskoude houding.

Sherman Callahan is al zo lang ik me kan herinneren president en als klein meisje was ik vreselijk bang voor hem. Ik weet zeker dat er in Londen alleen maar mensen rondlopen met gaten in hun ziel, die daarin geboord zijn door de ogen van de president.

"Goedemorgen inwoners van Nieuw Europa," spreekt de president zonder zich te verroeren. "De Dag des Oordeels is weer hier, de dag waarop iedereen vanaf vijftienenhalf jaar zal beginnen aan de procedure die leidt tot het definitieve oordeel over zijn of haar toekomstige beroep en woonplaats. Vanaf het moment dat jullie over een paar weken de oordeelcentra weer uit komen, worden jullie beschouwd als volwassenen en horen jullie je ook zo te gedragen.

De komende weken zullen jullie op alle mogelijke vlakken getest worden, om jullie uiteindelijk de toekomst te bieden die het beste bij jullie past. Vanaf nu hebben jullie alle verantwoordelijkheden van het volwassen leven. Daarom zullen jullie gedachten niet meer gelezen worden.

Van jullie als nieuwe generatie wordt verwacht dat jullie nog beter presteren dan de vorige. Dat jullie nog beter, slimmer, sneller, sterker zijn. Alleen dan ben je in staat om het ver te schoppen in dit land. Ik wens jullie allen veel succes. Laat het oordeel over jullie neerdalen."

De verbinding met de hoofdstad, een plek die vroeger Engeland heette, valt weg, waardoor we weer teruggeworpen worden in de realiteit van Clermont-Ferrand.

Naast me staat Karissa breed te grijnzen. "Nu mag ik eindelijk denken dat de president een koelbloedige klootzak is."

Is dat de overtreding waardoor ze denkt dat ze in de paarse groep ingedeeld zal worden? Het is dan misschien zeer ernstig om zoiets over de leider van ons land te denken, maar zou daar echt een dergelijke straf op staan? Mij lijkt hersenspoeling een passender alternatief, al zijn de technieken daarvoor nog lang niet zonder risico's. Waarschijnlijk is Karissa in de paarse groep beter af dan op de psychiatrische afdeling.

Ik vraag me af waarom ik daar niet heen ben gebracht. Komt dat nog? Ik probeer het me te herinneren van andere Dagen des Oordeels, maar ik kan me niet herinneren dat iemand ooit de psychiatrie als eerste oordeel heeft gekregen. Dat wil natuurlijk nog niet zeggen dat het niet gebeurd is. Misschien heb ik het verdrongen.

Angstig veeg ik mijn zweethanden af aan mijn broek. Wist ik maar wat er met me ging gebeuren. Psychiatrie is één optie, maar wat komt daarna? Dat kan alsnog alleen maar een beroep op de onderste helft van de sociale ladder zijn. Als ik geluk heb, mag ik naar Stockholm of Krakow of een van de andere steden waarover we geleerd hebben bij aardrijkskunde. En als ik echt pech heb, besluiten ze dat ik niet meer te genezen ben en sturen ze me naar IJsland. Wie daar eenmaal zit, komt er nooit meer weg. Nooit.

De stem van de burgemeester rukt me uit mijn gedachten. "Welkom allemaal," kraakt het over het plein. Goede geluidsapparatuur is in Clermont-Ferrand geen prioriteit. Wij zijn geen prestigieuze stad als Parijs, Amsterdam of – het hoogste van het hoogst haalbare – Londen. "En in het bijzonder welkom aan de grote groep jongens en meisjes hier recht voor mij. Er zijn er dit keer maar liefst vierhonderdtwintig van jullie." Burgemeester Azlan kijkt ons aan alsof we het beste zijn wat hem ooit is overkomen. Ja hoor.

"De afgelopen jaren hebben jullie op school de kans gekregen om te werken aan jullie algemene ontwikkeling," gaat hij verder. "Nu is het tijd om te beginnen aan jullie professionele ontwikkeling. Door middel van het oordeelsysteem kunnen de leiders van dit land, waaronder ik, ieder van jullie de baan aanbieden die het best aansluit bij jullie competenties. Een groep is zo sterk als de zwakste schakel en daarom splitsen we jullie vandaag op. De komende weken gaan om het individu. We wijzen jullie de weg naar de toekomst die het lot voor jullie individueel in petto heeft. Succes allemaal."

"Nu gaat het beginnen," fluistert Diaz gespannen achter me.

Ik sta te veel doodsangsten uit om een sarcastische opmerking te maken. Natuurlijk weet ik ook wel dat het gaat beginnen, dat hoeft hij me echt niet te vertellen. Dit wordt het moment dat ze mijn leven overhoop gaan gooien. Lachen, joh.

"Jullie hebben echt geluk met jullie achternamen. Ik moet helemaal tot de T wachten."

Wat een geluk. Ik zou willen dat ik het moment waarop ik mijn vinger op die scanner moet leggen eeuwig kon uitstellen.

Vanaf het podium roept Helina de eerste naam om. "Rebecca Alizade."

Een zacht gemompel stijgt op uit de horde tieners terwijl de hele stad toekijkt hoe een lang meisje met golvend, donkerblond haar zich een weg naar voren baant. Naarmate ze dichter bij de poort naast het podium komt, gaat ze langzamer lopen. Uiteindelijk staat ze stil bij de welbekende scanner waar ieder van ons vandaag de wijsvinger van zijn of haar rechterhand op zal moeten leggen. Ook dit meisje doet dat, als eerste van onze lichting.

Haar naam verschijnt in blokletters in de lichtgevende balk boven de poort. Het complete volk houdt zijn adem in om te zien welke kleur de eerste kandidaat van deze Dag des Oordeels toegewezen krijgt. Grijs.

Onwillekeurig draai ik me om om een korte blik op Diaz te werpen. Zijn eerste concurrent.

Meer namen worden afgeroepen. Omdat het er zo veel zijn, duurt het een eeuwigheid voordat we zelfs maar een beetje lijken te vorderen. Tergend langzaam kruipt de lijst verder het alfabet af. Om beurten nemen de drie raadgevers het opnoemen van een tiental namen op zich.

Ik ben allang de tel kwijt als ik zie hoe onze buurman een pas naar voren zet om weer een naam uit te spreken. Die van zijn eigen dochter. "Karissa Hollister."

"Nou jongens, daar gaan we dan," merkt Karissa op met de vertrouwde twinkeling in haar ogen. "En denk eraan, het leven is één groot avontuur. Ajuus." Dan loopt ze vol zelfvertrouwen richting de poort. Ze is zo zichzelf dat ik me afvraag of ik me haar sombere bui van vanmorgen en gisteravond niet gewoon verbeeld heb.

Ook haar naam verschijnt in dikke digitale letters op de balk, schuivend van rechts naar links. Ik houd mijn adem in voor de bekendmaking van de kleur. Paars.

Verward knipper ik met mijn ogen. Paars? Dus toch. Karissa hoort bij de slechte groep. Ik hoef mijn beste vriendin nog niet meteen te missen. En het beste is dat mijn gedachten niet meer gelezen worden. Eindelijk krijg ik de kans om echt verliefd te zijn op het meisje waarmee ik het liefst elke minuut van de rest van mijn leven zou doorbrengen.

- - -

A/N Vandaag ging ik even achter mijn laptop zitten zonder specifiek doel en ineens was er een nieuw hoofdstuk. In de originele versie was dit hoofdstuk iets langer, maar ik besloot dat dat stukje beter bij het volgende past. En ja, daar moeten jullie waarschijnlijk weer een eeuwigheid op wachten, sorry!