His power ~ Drarry

020

Draco Malfiudus

'Patty, ik ga het nogmaals zeggen,' klonk de scherpe stem van Draco door de ruimte. 'Als de heer jou niet mee wil nemen op een missie, dan is dat zijn beslissing. Daar is geen discussie over mogelijk, en ik ga zeer zeker geen goed praatje voor je houden.'

'Maar Dray,' jammerde het meisje voor hem. 'Je weet toch hoeveel het voor me zou betekenen.'

'Dat weet ik, maar de heer niet. Ik kan niets voor je doen,' snauwde de blonde jongen waarna hij zichzelf van het bed af hees en naar de deur beende. Hij had overduidelijk geen zin in een conversatie met het meisje die hij zijn vriendin moest noemen.

'Dray, je kunt me niet zomaar alleen laten!' gilde Patty. Ze wilde de blonde jongen nog tegenhouden, maar hij dacht daar heel anders en liep met trage passen de deur uit. Hij had alles behalve zin om met haar te praten, laat staan om haar in zijn armen te nemen. Onbewust dacht hij aan de zwartharige jongen die in zijn kamer zat.

Het was geen geheim dat de jongen zich verveelde in zijn kamer. Maar daar kon de jongen niet veel aan doen. Natuurlijk, hij kon hem een kleurboek geven. Harry leek hem echter niet het type om eenhoorns in te kleuren of prinsessen aan te kleden. Nee, de jongen met het litteken moest het maar doen met wat hij had. Een prachtig uitzicht en zijn eigen gedachten.

Met trage passen vervolgde de jongen zijn weg naar de kamer die aan hem toebehoorde. Wetende dat Harry daar nog steeds zat, hoogstwaarschijnlijk was hij nog niet klaar met douche, iets wat hem de tijd gaf om even alleen te zijn.

Maar nog voor hij bij zijn deur aankwam hoorde hij een verschrikkelijke gil door het huis trekken. De gil was meisjes achtig, iets wat hem liet toebehoren aan maar één persoon. Hermelien Griffel. Alleen het feit al dat de jongen haar gegil kon horen wees erop dat de martelingen waren begonnen.

Wederom kroop het schuldgevoel zijn lichaam in, en hoezeer hij ook het modderbloedje wilde helpen kon hij het niet. Het zou teveel opvallen, enkel en alleen zijn tante hoefde iets door te krijgen en hij zou hangen.

Met nu snellere passen vervolgde hij zijn weg, waarna hij de deur opende naar zijn kamer. Het eerste wat hem opviel was dat er niemand in de kamer was. Het geluid van water wat de grond raakte vulde zijn oren, iets wat erop wees dat de jongen met het litteken zijn advies had opgevolgd en zichzelf aan het opfrissen was.

De blonde jongen liet zijn lichaam op het bed vallen, waar zijn val werd opgevangen door het zachte matras van zijn bed. Ook zijn bovenlichaam liet hij naar achteren vallen, waarna hij helemaal op het bed terecht kwam.

Na een paar minuten van naar het plafond staren spitste de jongen zijn oren. Hij hoorde niet langer het geluid van water wat tegen de grond kletterde, iets wat erop wees dat de jongen met het litteken niet langer onder het warme water stond. Het kon onmogelijk lang duren voor hij de kamer in zou komen.

'Draco?' klonk een vragende stem. 'Ik weet dat je daar bent.'

'Dat ben ik ook,' reageerde de blonde jongen. 'Wat heb je nodig?'

'Een handdoek zou fijn zijn,' hoorde Draco de jongen aan de andere kant van de deur mompelen. Iets wat voor een grijns rondom zijn lippen zorgde. 'Een handdoek?' vroeg hij, iets waarmee hij duidelijk maakte een bevestiging van de jongen te verlangen.

'Ik neem aan dat er niets mis is met je oren?' snauwde de zwartharige jongen. Een grinnik verliet de lippen van de blonde jongen waarna hij zichzelf overeind hees en een handdoek uit de kast griste. 'Ik kom er aan, dus als je je handdoek wil zou ik toch echt de deur openen.'

De badkamer deur werd op een kiertje gezet, waardoor niet alleen de handdoek erdoor kon maar ook de ogen van Draco. De blonde jongen wilde eigenlijk niet kijken, maar zijn ogen werden als het waren getrokken naar het ontblootte lichaam van de jongen met het litteken.

'Bedankt,' mompelde Harry, waarna hij de deur dichttrok en zichzelf begon af te drogen. Niet wetende dat hij de andere jongen aan de andere kant van de deur liet staan met een open mond. Voor een moment bleef hij daar staan, sprakeloos maar vooral verward. Pas na een paar seconden liep hij traag naar achter, waarna hij plaats nam op het bed.

De jongen hapte voor een moment naar adem, en legde zijn hoofd in zijn handen. Natuurlijk was het niet zo dat hij nooit had gefantaseerd over hoe de jongen met het litteken er zonder kleren uit zou zien, want dat hat hij genoeg keren gedaan om eigenlijk niet verrast te moeten zijn. Maar dat was hij wel, niet door wat zijn ogen gezien hadden.

Het ging hem om wat hij voelde. De steek in zijn maag, die misschien wel als irritant beschreven kon worden maar zeker niet pijnlijk. Hij legde zijn hoofd in zijn handen en liet een zucht ontsnappen door zijn lippen. Nu kon hij nog wel met de zwartharige jongen praten, nu kon hij er nog voor zorgen dat hun wegen niet in haat en ruzie uit elkaar zouden gaan. Maar ook in iets anders. Vriendschap wellicht. Het klopte niet, de twee jongens waren gemaakt om elkaar te haatten. Zo zag iedereen hen, maar niemand begreep zo goed dat dat was hoe het was als de twee jongens.

Maar nu de zwartharige jongen zo dichtbij was. Zo kwetsbaar was en zijn laatste dagen in zou gaan veranderde alles voor hem. Niet alleen had hij zijn vriendin gered, het was ook nog eens door zijn hoofd gespookt dat hij het modderbloedjes moest redden. Niet om iemand te plezieren, maar om zijn eigen geweten te kunnen sussen. Precies op het moment dat een bekende klik door de kamer weergalmde die verraadde dat iemand uit de badkamer kwam voelde Draco een schok door zijn lichaam trekken. Voor een moment keek hij naar de jongen voor hem, waardoor met een schok hem iets duidelijk werd.

Hij voelde niet enkel lust voor de jongen met het litteken. Maar ook liefde.