Love after abuse || Dutch || ❌

De broer van marouan

Na ongeveer anderhalf uur, en veel vragen aan mensen had ze het gevonden. Ze liep direct naar de receptie om de sleutel te halen die ze daar achter gelaten had. "Jongedame, er is een meneer voor jou geweest, hij beloofde dat hij om half elf terug zou komen, dat is dus nu over een klein half uur." Hayat's hart klopte eindelijk weer normaal. Dat moest Marouan zijn geweest. Oeeeeee als ze hem te pakken zou krijgen, ze zou echt boos op hem worden. Wie denkt hij dat hij is dat hij mij zo behandelen kan! dacht Hayat boos. Ze liep naar haar kamer. Eigenlijk was ze niet boos, ze was heel opgelucht. Zo opgelucht dat ze van blijdschap de kamer snel ging opruimen. Het was half elf. Nog geen Marouan. Om kwart voor elf ging de hoteltelefoon. Hayat nam een beetje onzeker op. "Eh hallo?" zei ze. "Er is een jongeman voor je, kom je even naar beneden? Of kan hij naar de kamer komen?" vroeg de receptionist. "Laat hem maar naar boven komen hoor." zei Hayat.

Eindelijk kon ze Marouan in haar armen houden. Na een paar minuten hoorde ze geklop op de deur. Het was vreemd dat Marouan niet gelijk naar boven kwam. Hayat haastte zich naar de deur. Ze opende hem. Het was Marouan niet. Ze kon deze jongen niet. De jongen was bleek, lijkbleek, en huilde. "Jij bent Hayat?" vroeg de jongen zacht. "Ja" zei ze bang. Haar ogen werden vochtig. Hayat werd bang, wat was er aan de hand? dacht ze bij zichzelf." Ik ben de broer van Marouan. Ik kom net van het ziekenhuis. Marouan is overleden." Hayat keek de broer aan. Het ging allemaal ineens heel raar. Hayat ging op haar knieën zitten en keek naar de grond. Ineens leek het alsof ze pas een paar seconde later het nieuws besefte. Vanuit het niets begon ze te schreeuwen. "AAAAAAAAAAAHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHH" bleef het maar doorgaan. Net zolang tot ze niet meer kon. De broer ging naast haar zitten en probeerde haar te kalmeren, maar dat ging niet goed omdat Hayat van de wereld was. Ineens ging het gegil over naar hard gehuil. Gehuil van een meisje, dat weer alleen op de wereld was, en nu helemaal niemand meer had. Een meisje die haar engel verloren had, haar wederhelft. "Waarom God, waarom..."huilde ze hard verder. Marouan's broer stikte haast in zijn eigen tranen en hield Hayat vast.

Samen zaten ze zo op de grond. Helemaal alleen, toch met zijn tweeën. Ze waren beide iemand kwijt geraakt die veel voor ze betekende. Alles voor ze betekende. "Hayat" huilde de jongen. "Marouan is neergeschoten, hij leefde nog in het ziekenhuis en..." zei de jongen. Hij kwam niet meer uit zijn woorden, het enige wat hij nog kon was huilen. Alleen maar huilen, met Hayat in zijn armen. "Hij vroeg direct naar jou, en vertelde mij dat je hier zat, en dat ik tegen je moest zeggen of je naar het ziekenhuis wilde komen" zei de jongen huilend. Hayat ging op het bed zitten met haar hoofd tussen haar benen. "Ik was al eerder geweest, maar toen was je er niet." zei hij. "Ik was naar hem opzoek" zei Hayat zwaar snikkend. "Toen ik terug naar het ziekenhuis kwam, vertelde ik hem dat je niet in je hotelkamer was. Toen zei hij dat als ik je sprak dat hij heel veel van je houd, en dat hij je nooit verlaten zal, nooit. Tien minuten later was hij er niet meer. Zijn hart stopte er gewoon ineens mee, terwijl het eerst juist heel goed ging." zei de jongen, en hij begon weer nog harder te huilen. Hayat ging op het bed liggen. "Ook zei hij dat ik je iets moest geven." De jongen haalde een tas te voorschijn. “Lieve Hayat, ik kom straks terug, ik ga even naar mijn familie toe, hier heb je een telefoon, dan bel ik je later op." zei de jongen en hij liep de hotelkamer uit.

Hayat was van de wereld. Ze wilde niet meer leven. Ze liep de badkamer in en keek zichzelf in de spiegel aan. Ze werd nog misselijker dan dat ze zich al voelde en kotste over zichzelf heen. Hysterisch begon ze te gillen. "Marouaaaaaan, Allah, neeee, alstublieft Vader nee, hij was de enige die ik had, waarom hij Vader, waarom?" huilde ze. Ze ging op de grond liggen. Ze voelde niets meer, ze rook niets meer, haar lichaam was verdoofd. Haar ogen waren op de tas gericht, maar ze kon niet opstaan. Ze sloot haar ogen. Nee, ze opende ze gelijk weer, want ze zag Marouan in haar hoofd. Ze voelde zijn aanraking. Het zou een verschrikkelijke nacht worden

Hayat kroop uiteindelijk voorzichtig naar de tas. Ze pakte hem vast en wreef hem langs haar gezicht. Marouan had deze tas aangeraakt