TESETTÜR BANA BAKMA DEMEKTİR

Şühedammm...

Furkan gideli saatler oluyor.Şüheda akşam yemeğini yedi ve benim aklıma yeni birşey dank etti.Furkan arabasıyla benim kardeşimin üstünden geçti resmen,yani bir nevi...ya tamam abarttım çok ama çok hafif çarptı.Ama sonuç yine de çarptı değil mi?haklıyım.Sonuna kadar.Benim kardeşime çarpmayacaktı.

Şüheda şimdi içeride yatmamış olurdu o zaman,ne hakkı var ben Furkan'ın haklı olduğu en ufak bir nokta görmüyorum.Frenler tutmuyomuş.İnanmıyorum,bu kadar kolay olmamalı bir insanı hastanelik etmek ve bunun sorgusu bu kadar kolay olmamalı!Ben de Furkan'ı hastanelik edip benim de frenlerin tutmuyor diyeyim çünkü gerçekten tutmuyor,kendimi frenleyemiyorum şu an canım bir şeyleri kırıp dökmek,parçalamak istiyor!Özellikle de Furkan'ı!!!

Ben niye bunu abime devretmedim ki sinirli hem de,çok güzel hastanelik edebilirdi evet,evet bir daha gelicem dedi...Bi de benim için vur abi!

Kafamda canlandırdım o gün olacakları gelsin bakalım...iyice saçmalamaya başladım.Abimin yanına indim biraz hava almak bana da iyi gelirdi hem.

Abimin bir bankta dirseklerini bacaklarına yaslamış,iki elinin arasına başını almış bir şekilde otururken buldum.Çok düşünceliydi bunu kahve gözlerinden anladım.Bu endişe de neydi böyle?

Hastahanenin önündeki iki basamak merdivenide inip abimin yanına oturdum ve arkama yaslandım.Biraz bekledim hâlâ düşünüyordu,beni farketmedi mi?Biraz öne doğru eğildim,göz hizasına gelebilmek için"Abi?Abi?Hu hu?...Selim?"
"E...efendim?"
"İyi misin?Neyin var?"
"Yok bi şeyim yaa..."dedi elini savurarak ve bana döndü konuşmak için, biraz durdu ve devam etti"Şüheda iyi mi?"

"İyi bir şeyi yok Allah'a şükür de sen ne ara böyle duygusal,düşünceli bir abi oldun bakayım?"dedim gülerek bir yandan da yanağını okşadım

"Ya sinir oluyorum yapma şunu"dedi ve çekti elimi yanağından

"Ya tamam ya kırk yılda bir abimizle duygusal bi an yaşayalım diyorum ona da izin vermiyorsun!"dedi ve küstüm işareti yaptım(kollarımı göğsümde kavuşturup arkamı döndüm)pis pis gülmeye başladı gıcık!

"Tamam tamam kızma gel buraya..."dedi ve sıkı sıkı sarıldı bana canım abim benim seviyorum ben bu çocuğu yaa..."Hadi kalk Şüheda'nın yanına gidelim"dedim banane yaptı bana omuzlarıyla"O ne öyle ya abi sen yirmindesin o hareket ne öyle!?"

"Ben onu o yatakta görmek istemiyorum,evde görüşürüz onunla."
"Yok daha neler!Eve gelene kadar burada mı bekleyeceksin?"
"Ne var ki bunda?"
"Abi lütfen kız özlemiştir saatlerdir görmedi...Ya tamam bende o yatakta görmeye dayanamıyorum ama işte görmedi bizi..."sona doğru bayağı kısıldı sesim"Kalk hadi lütfennn..."deyip elinden tuttum bir umut...

Şüheda

Gözümü hastahane odasında açtım.Başım ve bacağın her hareketinde sızlıyordu.Fazla hareket etmemeye dikkat ederek başımı sağ tarafıma çevirdim.Annemi gördüm önce elinde Yasin kitabı vardı.Uyandığını farketti ve hemen gözleri sulandı.

"Sulu gözüm kıyamam ben sanaaa...gözlerin kızarmış..."
"Güzel kızım benim sen buradasın,yanımdasın ya varsın kızarsın."gülümsedim çünkü onun da gözlerinin içi gülüyordu.

"Canım annem benim seviyorum seni yaa..."hoşuna gitti"Bende seni canım kızım bende seni..."ufak bir kucaklaşma daha çok annem bana sarıldı çünkü her hareketim canımı yakıyordu.

"Abim ve ablam nerede?Özledim onları..."
"En son bahçedelerdi dur bir arayayım."deyip çantasından telefonunu çıkardı,telefonun ekranına dokunurken bir yandan da söyleniyordu"Ay ben bu telefonu kullanmayı öğrenemedim ha siz de bana bir tuşlu telefon almadınız!"ve telefonu kulağına götürdü.

"Selim neredesiniz?"
"..."
"Hadi ama kız sizi bekliyor."
"..."ve dışarı çıktı.Peki niye?Hiç konuşurken yalnız kalmazdı.Hatta duyamıyorum diye hoparlörü açtıran bir insandı.

Neyse bende bu arada odamı incelemeye başladım.Alışkın değilim hastanede kalmaya,yerimi yadırgadım haliyle acaba eve ne zaman gideceğim?

Kapı aralandı ve gelen annemdi."Gelmeyecekler mi?"dedim üzüntülü çıkan sesimle."Gelecekler kızım...inşaallah."

Selim
"Tamam anne peki kapa sen biz gelicez."
"Hadi ama kız sizi bekliyor."
"Anne tamam geliyoruz."
"Peki çabuk."
"Görüşürüz."
"İnşaallah."Ve nihayet kapadı.

Fatma da zafer nidaları atmaya başladı.Hoparlörü açtırmıştı konuşmadan önce yani tüm konuşmayı duydu.Duymasaydı keşke beni sinir etmezdi en azından.Sinirlerim tavan yapmış durumda ama Fatma'nın umrunda mı(?!)değil.

"Eee gitmeyecekmiyiz şehzadem?"gülümsemesi bile sinirlerimi bozmaya yetiyor.
"Gideriz tabi sultanım ne haddimize size karşı gelmek.!."çok hoşuna gitti.
"Salak şey!"yüzü düştü.
"Bu cümleden sonra bu oldu mu hiç?!"
"Olur olur,düş önüme yürü gidiyoruz."sert bir şekilde söylesemde etkili olmadı ve koluma girdi.Derin bir of çektim.

Ben nasıl giricem şimdi o odaya?Nasıl olacak nasıl Şüheda'mı canımı o yatakta soruma bağlı...bir şekilde görmeye nasıl dayanacağım.!.Ben yoğun bakımdan çıkarken yıkıldım peki ya şimdi nolucak?!

Düşüncelerimin arasından sıyrıldım çünkü o mavinin en kötü tonunda olan kapı gözümün önündeydi.Sevmedim!Ben kapıyla bakışırken Fatma söze girdi.

"Evet abicim geldik hazır mısın?"sorumu şimdi bu tabi ki HAYIR!kuvvetlice yutkundum"Peki ya sen?"dedim tedirgin bir şekilde Şeyda ofladı ve elimden tuttuğu gibi bir çırpıda kapıyı açtı.

Şüheda tam karşımdaydı.Fatma benden ayrıldı ve Şüheda'ya sarıldı.Ben...ben ne yapacağımı bilemedim.Ayy dayanamıyorum galiba ağlayacağım.

Fatma

Selim'den çok sıkıldım ve kapıyı bir çırpıda açtım.Şüheda'm karşımdaydı.Hemen yanına gittim ve sarıldım."Şüheda'mmm"seviyorum ben bu kızı yaa!

"Ablam çok özledim sizi niye çağırınca gelmiyosunuz siz?!"kaşlarını çattı"Sen olur kaşlarını çatma çok komik oluyorsun."güldüm ve arkamı döndüm Selim arkasını dönmüş elleri belinde ve gözlerini tavana dikmiş bir şekilde duruyordu.

"Abi tavanı güzel boyayamamışlar mı?"
"Yok ya bi kat daha boya lazım bence..."
"Dur evden getireyim de bi el at...!"
"Olur bende onu diyecektim."
"Selim saçmalama!"
"Abi nerde lan!"dedi ve önüne döndü.

"Ayy sen ağlıyor musun?"duygusal ayıcığım gözleri dolmuş.
"Yaa benim için mi?"dedi Şüheda'm ağzını yaya yaya!

"Adam gibi konuş çarparım ağzına!"yüzü düştü güzelimin.
"Ayı!"
"Seninde...benimle doğru konuş!"

"Aaa yeter ama kız sizi özledi dedim kavganızı değil!...Selim sende sarıl bakayım hadi...hadi."aslan annem benim olaya nasıl el koydu hemen de görüyonuz mu?

Selim de sarıldı ayrıldıklarında Selim gözyaşlarına hakim olamamış bir haldeydi.Sulu göz bir halde!"Sen ağladın mı?"dedi anneciğim.Hepimiz gülüyorduk nihayet Furkan'ın bize çarpmasından sonra ilk defa!"Ve Selim'de duygusal bir insana dönüşür."

Kusura bakmayın e postada bir sıkıntı var o yüzünden pasaja yazılan yorumlara cevap veremiyorum sadece hikayemdeki yorumlara cevap verebiliyorum.

"Allah,
Ne muradın varsa vermesin.
Gönül bu,
hayrı şerri bilmez,ister.
Hayırlısı neyse onu versin..."

Allah'a emanet olun.