You Changed Me

Κεφάλαιο 7

"Έλα Τζάκσον, φτάνουμε" είπα μόλις το σήκωσα.

"Που φτάνετε;" ρώτησε φανερά μπερδεμένος και αυτή την φορά η φωνή του δεν ακουγόταν βραχνή και βαριά όπως όταν είναι κάποιος άρρωστος, δηλαδή όπως ήταν πριν λίγο. Ήταν φυσιολογική. Χωρίς να το πολυσκεφτώ, σταμάτησα την Εύη πιάνοντας την από τον καρπό του χεριού της, αποτρέποντας μας να φτάσουμε στην στροφή και βρεθούμε λίγα μόνο μέτρα μακριά από το μπαράκι.

"Τι εννοείς που φτάσαμε Τζάκσον; Εσύ δεν με πήρες πριν λίγο, ζητώντας μου να έρθουμε στο μπαράκι δίπλα στο δάσος;" ρώτησα το προφανές. Αν και κάτι μέσα μου έλεγε πως, σε αντίθεση με εμένα, δεν ήταν καθόλου προφανές για τον συνομιλητή μου.

"Τι λες; Δεν σε πήρα τηλέφωνο σήμερα. Λογικά κάποιος θα σου έκανε φάρσα" αντέτεινε επιβεβαιώνοντας τις καχυποψίες μου και ένιωσα να σφίγγω το κινητό στη λαβή μου.

"Θα σε πάρω αργότερα" αποκρίθηκα και έκλεισα το τηλέφωνο πριν καν προλάβει να μιλήσει. Γιατί κάποιος να κάνει τέτοιου είδους φάρσα;, ήταν το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα. Εν τω μεταξύ, η Εύη περίμενε με αγωνία να δει τι τρέχει. Επεξεργάστηκα στα γρήγορα τα γεγονότα και έπειτα κατέληξα πως κάτι περίεργο συνέβαινε. Κάτι που δεν μου άρεζε καθόλου.

"Κάτι δεν πάει καλά" είπα συλλογισμένη. "Κάποιος μας έκανε φάρσα. Όμως φαίνεται, πως ήξερε που βρισκόμαστε και πως είμαστε μαζί" συνέχισα και η Εύη με κοίταξε σοκαρισμένη. Έμεινε για λίγο αμίλητη, κάτι που πήρα ως ένδειξη αναθεώρησης των γεγονότων.

"Και; Τώρα τι κάνουμε; Πάμε να δούμε ποιος μας έκανε την φάρσα;", μίλησε και με κοίταξε έντονα. Ήθελε απαντήσεις και το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ένα πελώριο 'όχι'. Δεν υπήρχε περίπτωση να βγω ραντεβού με έναν άγνωστο που παρίστανε μέσω μιας φάρσας ότι είναι κάποιος φίλος μου. Ήταν αρκετά τολμηρό.

"Ούτε καν. Αυτό το μπαράκι δεν έχει και την καλύτερη φήμη. Όλα τα πρεζόνια και ο κάθε μαλάκας εκεί μαζεύονται" απάντησα αποφασίστηκα και η Εύη φάνηκε να συμφωνεί.

Ξαναχτύπησε το τηλέφωνο μου και όταν αντίκρισα τον άγνωστο αριθμό, κατάλαβα πως ήταν το ίδιο άτομο που μας πήρε και πριν. Έπειτα κοίταξα την Εύη για βοήθεια.

"Σήκωσε το", με παρότρυνε και μου έδειξε το κινητό. Έκανα όπως είπε η φίλη μου και από τα ηχεία ακούστηκε η μουσική του μπαρ, την οποία άκουγα αμυδρά και από εδώ που στεκόμασταν.

"Ναι;" απάντησα ψύχραιμα, για να δείξω πως δεν συμβαίνει τίποτα.

"Έρχεστε;" ρώτησε και πρόσεξα ανυπομονησία στο τόνο της φωνής του. Θα 'θελές, σκέφτηκα εκνευρισμένη συνάμα ανήσυχη.