{Nathan}
"He he......Ik Mag eindelijk uit dit bed. Voorzichtig helpt dokter Hulsman mij uit bed. "Hier" zegt mijn moeder en ze geeft mij mijn nieuwe kleding die ik dus wou kopen van de Primark. Ze had ze alsnog gekocht. "Dankjewel mam". Ik glimlach naar haar. Snel trek ik de kleding aan. "Staat je goed" zegt mijn moeder. Daardoor bloos ik. "Loop maar met mij mee" zegt de dokter. Na een tijdje door het grote ziekenhuis te lopen zegt de dokter. "Wacht hier, ik ben zo weer terug". "Oke" zeggen we alle drie tegen de dokter. Chris zegt "Hoe gaat het"? "Gaat wel". Zucht ik. "Waarom sloegen die jongens jou eigenlijk". Waarop Chris antwoord. "Weet ik niet.....misschien omdat we dakloos zijn"? Mijn moeder hoorde het ook en kreeg tranen in haar ogen. Ik sla mijn arm om haar heen en probeer haar te troosten. "Sorry dat ik jullie onderbreek". Komt de dokter ertussen. "De uitslagen zijn positief, je mag gaan". "Dankjewel" zeg ik en ik geef hem een hand.
(Dit was een heel kort hoofdstuk maar had geen inspiratie op dot moment en wou wel wat online zetten)
(Tips of verbeteringen? Laat het weten)
Bijna 200+ woorden
YOU ARE READING
Nothing is More
AdventureEen 17 jarige jongen genaamd Nathan woont samen met zijn moeder en zijn broertje Chris van 7 op straat. Wat zal er gebeuren? Zoveel vragen en zoweinig antwoorden.
