Carpe Mortem

4. Not

    12 Aralık

    İhanetin tarafından yaralı bırakılmamış olsaydım, bugün kaçıncı olduğunu hatırlamadığım -çünkü artık unutmaya başladım- mutluluğumuzu kucaklayacaktık, sevgilim. Hani o yalan bile değil, hiç olmamış mutluluk. Hiç olmayan bir mutluluğa ne çok anı biriktirdik, böyle.

    Şimdi acıya dönüşen anılar.

    Neden sevgili dost olmak zorundaydı, sevgilim? Neden en yakın arkadaşımı benden çaldın? Neden seni affettiğim halde onu affedememenin ağır sancısı ile kalakaldım? Neden senin ellerinin hainliği yüzünden ben, bir dosttan mahrum kaldım!

    Ya da en basiti, dostum(!) neden seni seçti?

    Herkesin yalnızlığı kendi kalabalığı kadar. Benim yalnızlığım bile yalnız. Biri aşkı, biri dostu öldüren eller, sanki elleri de öldürdü.

    Artık ellerim, güç vermiyor.

    Artık, aynada gülümseyen aksimle savaşamıyorum.

    Artık, o küçük kızı avutamıyorum.

    Artık, orada olmayan kişi ile karşılaşmak istemiyorum.

    "İki yol vardır sizi acıdan kurtarabilecek; biri hızlı ölüm, diğeri uzun sevgi."

    Ne hızlı ölebildik ne uzun sevebildik. Ya her şey kaplumbağa yavaşlığındaydı ya da an'dan kısa sürdü.

    Yine de bu acıdan kurtulmak istiyorum.

    Daha sevemediğime göre, tek seçenek ölüm mü?