Carpe Mortem

pink isn't pretty color

Ben lisede iken babamla hiç anlaşamazdık. Neden bilmiyorum ama o zamanlar üzerimde baskı kurmaya çalışır ve ben o baskıya isyan edince aramız açılırdı. Asi olduğumu düşünüyordu ama asi olmaktan ziyade basit bir ergendim, işte. Büyümeye başlamış ve bunun yol açtığı kafa karışıklığı yüzünden duyguları arap saçına dönen bir ergen.

Yine de babama ilk kırıldığım da, ortaokuldaydım. Dün gibi değil, şimdi olmuş gibi hatırlıyorum. Gerçi dün ne olduğunu pek hatırlamam.

Basit bir para mevzusu idi. Annemden bir miktar almıştım ve geri kalanını babamdan tamamlamak istedim. Bunu babama söylediğimde, hiç beklemediğim bir tepki verdi ve ben, kalakaldım. Elimde tuttuğum iki lira ağırlaşıp onları taşıyamaz seviye geldim. Neden bunu yapmıştı? Neden orada bana kızmıştı?

Öğleci öğrenciler İstiklal Marşı'nı okumak için sırada bekliyordu, yanlarında veliler. Hepsi bizim, doğrusu babamın bağırışına tanık olmuştu.

Sonra babam gitti ve ben de sıraya geçtim.

En yakın arkadaşımın arkadaşı yanına gelip "Sana bir şey söyleyeceğim ama özel." dedi.

En yakın arkadaşım ise koluma girerek "Benim ondan sakladığım bir şey yok. İkimize söyle." dedi.

Keşke onunla gitseydi ve ben dediklerini duymasaydım.

"Pembe çantalı kızın babası, ona bağırmış diyorlar. Sen misin?"

Severek aldığım yandan takılan pembe çantamın fermuarını tuttum önce. Sonra parmaklarım Winx resmi üzerinde oyuntular açtı, kendimmiş gibi.

"Evet, benim."

O günün sonunda pembe çantamı çöp kutusuna emanet etmek zorunda kaldım ve bir daha da dönmedim almaya. O gün anladım ki sevdiğim her şey tek tek elimden kayıp gidecekti; ya benim yüzümden, ya da dış nedenlerden dolayı. Onlara tutunmak isterken kendi benliğimden bir şeyler çalacaktım. İnsan kendinin hırsızı olur mu? İnsan kendinin katili oluyor!

Pembe çanta o gün bana acı verip beni terk etmişti ve bu ilk terk edilişim olmayacaktı.

***

Genç kızın cenazesi, incelemelerin ardından ailesine teslim edildi.