ท้องฟ้ามืดสนิท ไม่มีแม้แสงดาวประกาย ไม่มีวี่แววของพระจันทร์ ก้อนเมฆหนาลอยเคว้งบดบังทุกสิ่ง ยุนฮยองวิ่งออกไปภายในป่าลึก ป่าที่เขาไม่รู้จัก ความรกชัฏของมันไม่ได้ทำให้เกิดอาการเกรงกลัว แต่เขากลับวิ่งซอกแซกไปมาอย่างคุ้นชิน เหมือนกับว่าเขารู้ตำแหน่งของต้นไม้แต่ละต้น และเหมือนเขาจะเคยทำแบบนี้มาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน
ยุนฮยองหลับตาลง ร่างกายขยับเคลื่อนไหวปราดเปรียว ลมเย็นๆตีพัดใบหน้าระบายยิ้มย้ำกับเขาว่ามันคือสิ่งที่โหยหามาตลอด อิสระคือสิ่งที่เสียงจากก้นบึ้งร้องตะโกนเรียกในทุกคืนค่ำ โอกาสแบบนี้มีไม่บ่อยนัก ไม่มีกฎระเบียบคอยบีบคั้น ไม่มีเสื้อผ้าเนี้ยบติดกระดุมจนถึงคอหอย ไม่มีเจลแต่งผมที่ต้องใช้จัดทรงเรียบแป้ ไม่มีคำพูดคอยกดดัน
บางทีการอยู่ในป่าก็อาจจะเป็นทางเลือกที่ดี
ที่จะหนีจากทุกสิ่ง
ไม่นานเขาก็มาหยุดอยู่ตรงริมธารใส การวิ่งเป็นเวลานานทำให้เขาเริ่มกระหาย ตากลมโตคู่สวยจ้องมองเงามืดสะท้อนตนเอง ถึงจะไม่ค่อยชัดเจน แต่มันก็แปลกกว่าที่เขาเคยเห็นในกระจกแขวนผนังที่บ้าน
หูสองข้างตั้งขึ้น ดวงตาเรียวนัยน์ตาสีเหลืองอ่อน ขนยาวลู่ใบหน้าสีน้ำตาลแกมส้ม ตัดด้วยขนสีขาวสะอาดตั้งแต่ใต้เรียวปากด้านล่างยาวลงมา ยิ่งเพ่งมองเท่าไหร่ก็ยิ่งดูเหมือนกับ...
ลูกสุนัขจิ้งจอก
กรึก
เสียงฝีเท้าของอีกฝั่งลำธารเรียกให้ยุนฮยองเงยหน้าขึ้นจากความงุนงง ลูกหมาป่าขนสีเทายืนอยู่ตรงนั้น ดวงตาสีเดียวกันสะท้อนแสงพระจันทร์ที่เพิ่งโผล่พ้นก้อนเมฆ อีกฝ่ายจ้องมองมาทางเขาอย่างกับเป็นเหยื่ออันโอชะ
أنت تقرأ
Therianthropy #ฟิคล่าบย
قصص الهواةเราไม่ใช่ปีศาจ... เราไม่ใช่ครึ่งคนครึ่งสัตว์... แต่เพียงแค่เราสามารถแปลงกายเป็นสัตว์ได้ ไม่ได้หมายความว่าเราจะไม่ใช่มนุษย์
