53.000 Steps

chapter 1

One

A stepping-stone.

Kanina ko pa tinitignan ang cellphone ko, asking myself whether I should or should I not call my mother. I know by now, she’s probably gone hysterical. Malaman mo ba namang naglayas ang unica hija mong inaakala mong matino sa di malamang dahilan eh.

And worse, hindi basta bastang layas ang ginawa.

Nilakbay lang naman ang Pilipinas mula sa bansang Inglatera.<<OTor: tamah buh ang ispelling?! Hehe.

Well… that’s me.

Ms. Niobe Sharmaine Alcaraz.

Napansin ko ang isang lalaking pinagmamasdan ako. Napataas tuloy ng di oras ang kilay ko.

I met his gaze and said,

Tinitingin tingin mo jan? napakamot lang ng ulo yung lalaki tapos umalis.

Natawa naman daw tuloy ako. Malakas ang feeling kong nawiweirduhan na yung mga tao sakin dito sa airport. Kanina pa kasi sila tingin ng tingin. And yes, nasa airport ako. Nasa airport parin ako. I think may 4 hours na rin akong nakatunganga rito. Kaya nga siguro super pagtataka na yung mga tao kasi diba? Why on earth would a 17-year-old girl like me stay in the airport for 4 hours ng mag-isa?

Tingin niyo, bakit?

Well.. chiklet na lang muna sagot jan. Belat! Hehe.. FC naman daw ako. Hehe..

Pero ang totoo niyan kasi. Takot lang ako.

Unknown sakin ang mundo sa labas ng pinto ng airport na ‘to.

Haay…

Tinago ko na yung cellphone ko and I picked up all my baggage.

I’ve realized that the outside world couldn’t stay unknown that much longer.

And…

Wala pa akong lakas ng loob na kausapin si Mama.

Pumara ako ng taxi.

“manong, sa address na ‘to po.” I showed the taxi driver a piece of paper, which my cousin gave me before I left England. May kasamang susi ng apartment ang papel na ‘to nung ibinigay sakin.

Back in England, walang nakakaalam ng pagpunta ko dito sa Pilipinas maliban sa pinsan kong si Ate Yvette. She’s the one who gave me the keys to this apartment. Siya kasi ang may ari nito noon. She used this apartment when she was in college.

Pero nagmigrate kasi yung buong angkan namin sa England kaya sumunod rin siya dun after niyang makagraduate. She left the apartment in the care of her bestfriend. Pero nagtatrabaho na sa ibang bansa yung bestfriend niya so most probably wala na daw nakatira sa apartment.

“andito na po tayo” nagulat naman daw ako sa biglang pagsasalita ni Manong. Pambihira oh.