At natapos na ang ride namin sa Shuttle. Readers, kayo muna ang kausap ko a. Kasi, as of now, pinipigilan ko ang vomit ko. HAHAHAHAHA.
"Drei, ba't namumutla ka?"
Nag thumbs up lang ako at umiling-iling. Aaaaargh, yung tiyan ko nagwawala na.
At nakakita ako ng comfort room. Wooooooooh! Please, kailangan ko lang pumasok.
"Denisewaitlangasaglitlang," at tumakbo ako papunta doon sa pinakamalapit na comfort room.
At siyempre, hindi ko nanaising malaman niyo kung anong klaseng pangyayari ang naranasan ko sa loob ng comfort room. Nakakahiya kaya. Imagine, tiningnan pa ako nung janitor. At...
PUTIK.
"Manong?!?"
"Iho, alam mo, dapat ang sa'yo, sa'yo. Ang buhay, isang beses lang yan. Pag namatay ka? Anong mangyayari, napasayo ba siya?"
"Manong, hindi pwede. Kahit mahal na mahal ko siya, hindi naman pwedeng ganun. Mahal niya ang pinsan ko, at mahal siya ng pinsan ko..."
"Minsan, bakit tayo naiinis sa tadhana? Kung pwede naman tayo ang gumawa ng paraan? Pag gusto naman, iho, parating may paraan."
At umalis na si Manong ice cream/cotton candy/janitor.
Napag-isipan ko yung sinabi niya. Tama naman siya e. Pero, hindi. Kung sarili ko lang ang inisip ko, anong paroroonan nun?
Shish, si Denise. Matagal siyang naghihintay dun. Gano katagal na kaya naghihintay yun?
Lumabas ako ng comfort room. At pumunta ako dun sa may poste kung san ko iniwan si Denise.
Chapter 16: That Date Part 2! ^^
Start from the beginning
