Zwarte Gaten ~ B-Brave (NL)

4. Samuel Laurens-Leijten

Oh, dat halfbloedje is bevriend met die sul die ik op zijn scooter zag zitten bij het stoplicht, merk ik op als de lange, blonde jongen aan de andere kant van de hal een bruin harige jongen met zich meetrekt naar de aula. De bruin harige jongen heeft een buitenlandse uitstraling, maar ik kan het niet zo goed plaatsen. Dat merkte ik al toen hij het plein opfietste met die donkere! Wat een types zitten hier toch op school. Niet te geloven. Iedereen is suf, elke meid hier is lelijk en elke gozer is een lulletje rozenwater. Dit kun je toch niet menen. Moet ik het hele schooljaar tegen die koppen aankijken. Ik kijk rond in de hal en mijn blik valt gelijk op een poster aan de wand. 'De school om je unieke talent te ontwikkelen.' Stop. Ik moet bijna kokhalzen. Dit is zo'n typische 'goede' school en ik haat het. Ik haat het zo erg. Mijn vader heeft daarvoor gezorgd. Hij heeft mij veranderd.

'Samuel! Eten! NU!' Ik kijk verschrikt op van mijn boek en kijk richting mijn openstaande deur. Voorzichtig klap ik mijn boek dicht en leg het zachtjes op mijn bureau. Moeizaam trek ik mezelf uit mijn stoel en loop richting de gang de trap af naar de keuken. Mijn vader zit daar met blik vol frustratie. Ik ben bang, dat geef ik toe. Ik neem plaats tegenover mijn vader. 'Samuel. Dit gaat zo niet meer. Je moet een man worden. De speeltijd is voorbij.' Ik kijk verbaasd op en kan mijn vader niet goed volgen. Wat bedoelt hij? Ik ben 11 jaar oud, ik zit nog midden in mijn kindertijd. 'De volwassen, mannelijke wereld staat veel sneller voor de deur dan je zal denken Samuel.' Ik prik met mijn vork in de aardappel op mijn bord. Waar komt dit vandaan? Nee, niet de aardappel. Het gedrag van mijn vader. Ik heb een moeilijke vader, dat weet ik, maar mag ik nog kind zijn voor zolang het duurt? 'Morgen ga je mee naar je eerste zelfverdedigingles. Je moet leren jezelf staande te houden in deze harde wereld.' Ik wil dit helemaal niet! Maar ik kan niet tegenstribbelen. Dat kan niet. Ik kijk naar mijn pols en denk aan de rode plek van mijn vaders greep die verscholen zit onder de mouw. Ik moet accepteren wat er gaat gebeuren.

Vanaf dat moment wist ik al dat alles zou gaan veranderen. Dat ik zou gaan veranderen. Mijn jeugd was over en ik zou de Samuel worden waar mijn vadertrots op zou zijn, dacht ik. Maar ook dat verliep niet zoals ik had verwacht, maar weer een andere Samuel worden? Oh nee, dacht het eventjes niet. 'Willen alle leerlingen zich nu gaan verzamelen in de aula?' Wordt er opeens omgeroepen. Waar is Jai?! Laat hij me nu toch zitten?! Hij zou me ontmoeten in de hal. Geïrriteerd sta ik in een hoekje mijn telefoon voor de derde keer te checken, maar Jai reageert niet op mijn berichten. Als ik meer mensen richting de aula zie lopen, zucht ik en loop ik mokkend, geleidelijk aan richting de aula. Plotseling een stomp tegen mijn schouder, laat me in een ruk omdraaien.'Welke kut mongool denkt dat hij...?' Even stop ik mijn zin. 'Jai, flikker!' Roep ik lachend en geef de lachende Indonees een box. 'You bro, gaat het lekker? Goede vakantie gehad? Nog chickies gescoord?' Vraag ik door. Jai haalt zijn schouders op. 'Niets. Ik ben niet op vakantie geweest. Moest thuis blijven. Wat je thuis kan noemen...' Het laatste zinnetje zegt hij zachtjes, maar ik versta het wel. Ik weet dat Jai het wel moeilijk heeft, maar alsof ik het zo makkelijk heb. 'Hé, gaan we na school de stad terroriseren?' stel ik voor aan Jai. Jai begint te grinniken bij het idee. 'Klinkt wel leip Sam, maar ik moet na school meteen naar huis. Mijn broertjes komen ook vroeg uit school en ik moet hun lunch maken.' Ik zucht geërgerd. 'Wanneer gaan ze eens leren dat zelf te doen? Het zijn toch geen mongolen!?' Jai kijkt de andere kant op en ik zie vertrekkingen bij zijn mond. 'Klopt, maar ik heb geen keus Sam, dat weet je.' Ik knik. 'Andere keer dan? Of moet je dan weer zo'n idiote tekening schilderen?' Vraag ik lachend. 'Het is niet idioot Sam. Dat weet je.' Weer zucht ik en na een korte stilte wijst Jai richting de aula. 'Gast, moeten we niet daarheen?'Zegt Jai. 'Denk het. Laat het feestje maar weer beginnen en dan kijken hoe lang we het hier volhouden.' Jai lacht en samen met hem mengen we ons tussen de menigte.