Είμαστε Κάτι

Μέρος 12

Έτσι δεν βγήκαμε με τα κορίτσια για ποτό, όπως το είχαμε σχεδιάσει.
Οι μέρες κυλουσαν σαν ρυάκι...Η Ζετα δεν άργησε να βγει από το νοσοκομείο. Έφτασε Σάββατο βράδυ. Η μέρα που περιμέναμε πως και πως και οι τρεις μας για να πάμε στο πάρτι. Δυστυχώς δεν θα πηγαίναμε! Η Ζετα επειδή έπρεπε να μείνει στο σπίτι να ξεκουραστεί, η Μαρία γιατί αρρώστησε και εγώ επειδή δεν είχα παρέα. Η ώρα είχε πάει δέκα. Εγώ να κάθομαι σκεπτική -μπροστά από το κρεμασμένο στην ντουλάπα μου φόρεμα- και να ονειροπολώ...! Αλλιώς πίστευα πως θα ήταν αυτό το βράδυ μου! Θα ήταν υποτίθεται μέσα στο κέφι, τη χαρά, την διασκέδαση...
Όσο λοιπόν, σκεφτόμουν όλα αυτά, άκουσα ξαφνικά ένα κορνάρισμα και κάποιον να φωνάζει το όνομα μου!
- Βασιλική, Βασιλική , βγες έξω, θα αργήσουμε!
Ξαφνιάζομαι...Δεν περίμενα να τον δω κάτω από το παράθυρο μου να μου φωνάζει...
Ο μπαμπάς βγήκε έξω. Άκουσε τις φωνές!
- Ποιος είσαι νεαρέ; Γιατί φωνάζεις το όνομα της κόρης μου;
- Είμαι ο Στέλιος! Αν μου επιτρέπεται ήρθα να πάρω την κόρη σας να πάμε σε ένα πάρτι.
- Ο Στέλιος ; Από το σχολείο της είσαι;
-Μάλιστα κύριε! Ένα χρόνο μεγαλύτερος! Είμαστε φίλοι και θα ήθελα να την συνοδέψω απόψε.
-Μμμ...περίμενε λίγο. Πάω να δω αν είναι έτοιμη!
Ο μπαμπάς κατευθύνθηκε προς τα μέσα. Άρχισε να ανεβαίνει την σκάλα. Δεν ήξερα τι να κάνω! Μα είναι δυνατόν; Ο Στέλιος να ζητήσει από τον μπαμπά μου να με συνοδέψει στο πάρτι; Ήταν το τελευταίο πράγμα που δεν περίμενα με τίποτα να μου συμβεί απόψε!
Ο Στέλιος, ο πιο όμορφος, γλυκός και αστείος του σχολείου, το καλύτερο παιδί και παράλληλα το όνειρο κάθε κοριτσιού ήταν κάτω από το παράθυρο μου και φώναζε το όνομα μου! Στον μπαμπά μου βέβαια, είπε ψέματα. Δεν είμαστε φίλοι. Απλά γνωριζόμαστε επειδή φοιτούμε στο ίδιο σχολείο και μια-δυο φορές έτυχε να βγούμε με μια παρέα γνωστών.
Καθώς λοιπόν, σκεφτόμουν πιθανές αιτίες για την "επίσκεψη" του, ο μπαμπάς χτύπησε την πόρτα.
- Βασιλική, να μπω μέσα;
- Ναι, μπαμπά ελεύθερα.
-Είναι έξω ένας νεαρός που ονομάζεται Στέλιος και μου είπε πως ήρθε για να σε πάρει να πάτε σε ένα πάρτι. Αληθεύει;
-Μμμ...ναι μπαμπά! Πες του ότι σε πέντε λεπτά θα είμαι κάτω!
-Εντάξει, κόρη μου! Θα του το πω!
Ο μπαμπάς έκλεισε την πόρτα, πήγε κάτω και του είπε να με περιμένει! Εγώ, έβαλα το φόρεμα μου, χτενισα τα μαλλιά μου, έβαλα το αγαπημένο μου κραγιόν, τα ψηλοτάκουνα μου και κατέβηκα κάτω! Ο Στέλιος μόλις με αντίκρισε έμεινε κυριολεκτικά με το στόμα ανοιχτό! Δεν με είχε ξαναδεί έτσι καλοντυμένη!
-Ουαου! -Αναφώνησε-
- Γεια σου Στέλιο. Πώς και από εδώ; -ρώτησα με μεγάλη περιέργεια-
- Μα καλά είναι δυνατόν να άφηνα ασυνόδευτη μια τόσο όμορφη κοπέλα; Θα ήταν απαράδεκτο!
- Μα...ούτε καν φίλοι δεν είμαστε! Πώς αποφασίζεις τόσο επιπόλαια να μου χτυπάς την πόρτα και να μου ζητάς να βγούμε;
-Ε και τι έγινε; Παράνομο είναι; Μην ανησυχείς! Θα σου τα εξηγήσω όλα αργότερα...
-Ό,τι πεις!
- Έλα τώρα! Θα αργήσουμε!
Έτσι, μετά από αυτή την συζήτηση, ανέβηκα στην μηχανή του και ξεκινήσαμε για να πάμε στο πάρτι! " Κράταμε σφιχτά." μου λέει. Όπως μου είχε πει και ο Κώστας εκείνη την ημέρα που με επέστρεφε σπίτι μου. Η φράση αυτή τριγυρνούσε συνέχεια στο κεφάλι μου, ώσπου τελικά φτάσαμε στο μαγαζί, όπου γίνονταν το πάρτι. Κατεβήκαμε από την μηχανή και κατευθυνθήκαμε προς τα μέσα. Η μουσική ήταν πολύ δυνατά! Ο κόσμος πολύς! Ευτυχώς βρήκαμε ένα τραπεζάκι και καθίσαμε. Στο βάθος ήταν ο Κώστας με την Ηρώ και τις παρέες τους! Ο Στέλιος άρχισε να μου μιλά, αλλά εγώ δεν τον πρόσεξα ούτε μια στιγμή! Όλη την ώρα κοιτούσα τον Κώστα.
Ξαφνικά ο Στέλιος μου ζήτησε να χορέψουμε! Για πότε βρεθήκαμε στην πίστα ούτε που το κατάλαβα! Κάποια στιγμή ο υπεύθυνος της μουσικής έβαλε ένα πολύ δυναμικό τραγούδι,με αποτέλεσμα εγώ και ο Στέλιος να χορεύουμε κολλητά! Όταν το είδε αυτό ο Κώστας έγινε ταύρος! Πήρε την Ηρώ και ήρθε αρκετά κοντά μας και άρχισε να χορεύει όπως και εμείς! Μετά, άρχισε να την φιλάει παντού και να χορεύει ακόμα πιο έντομα μαζί της, ρίχνοντας μου παράλληλα πολλές κλεφτές ματιές! Εκείνη την στιγμή νευρίασα πάρα πολύ και από τα νεύρα μου άρχισα να κλαίω! Δεν άντεχα άλλο! Έτσι, το έβαλα στα πόδια!