Pokolenie tumblr.

3. Trochę o tym, dlaczego to stało się dla mnie...

...zamiennikiem i dlaczego to takie wspaniałe.

Ludzie chcą przeżywać przygody. Chcą czuć, widzieć i słyszeć i wiedzieć wszystko. By potem móc dzielić się tym z innymi. Myślę, że czasem właśnie o to chodzi - zrobić coś "egzotycznego, nowego, niespotykanego" i pokazać to innym. By mogli klikać serduszka i dawać łapki w górę, byśmy przez chwilę byli w centrum uwagi. To podbudowuje naszą samoocenę i daje nam złudne wrażenie, że jesteśmy kimś w otaczającym nas społeczeństwie. Ja nie mówię, że by z tych wszystkich Instagramów i Facebooków nie korzystać. Ja mówię o tym, że robimy to do przesady. Chcemy zaistnieć w świecie, który jest zlepkiem pikseli, małych kwadracików. Naprawdę to wszystko czego oczekujecie od swojego życia?

Ja zaczęłam postępować tak jak wyżej zostało to opisane. Wstawiam zdjęcia ze spacerów, selfie z moim codziennym wyglądem (ostatnio zaczęłam trochę kombinować i je przerabiać), brakuje tylko zdjęć z crushem i tego co mam na talerzu. A ludzie nie ograniczają się. Publikują wszystko co można przehandlować na lajki, jak ja to mówię. Wrzucając wszystkie te zdjęcia czułam i czuję się lepiej. Przez chwilę ludzie zwracają na mnie uwagę i komentują, chociażby w myślach i nieważne czy to pozytywne czy negatywne opinie, ważne, żeby mówili, żebym zajęła choć sekundę ich czasu. Szybko stałam się swoim własnym wrogiem. Musiałam ostro przystopować, bo pewnie zaraz publikowałabym zdjęcia, które zdecydowanie się do tego nie nadają. Dzisiaj ograniczam się do własnych selfie, spacerów i miejsc, które odwiedziłam.

Na Facebooku mało co publikuję, częściej dzielę się muzyką, a na asku w ogóle staram się nie pokazywać swojego realnego życia, traktuję to jako miejsce, w którym mogę wypowiedzieć się na pewne tematy, o które proszą czytalnicy.

Dzięki temu nie czułam się jak kupa gówna. W sieci mogłam nadrobić realne braki. I właśnie dlatego na początku to wydawało mi się takie wspaniałe.