Πού να 'σαι τωρα που κρυωνω και φοβαμαι...

Σελιδα 9

Συνεχεια...

Αυτες ηταν οι κουβεντες σου. Η απαντηση μου στο τελευταιο σου ερωτημα ηταν "ΟΧΙ! Δεν προκειται να σε αφησω! Θα μεινω μαζι σου μεχρι τελος! Μ' ακους? Μεχρι τελος!"
Δακρυσες κι εσυ μαζι μου και με αγκαλιασες τοσο σφυχτα...φαινοταν οτι με ειχες αναγκη.
Οι μερες περνουσαν βασανιστικα...κι οσο περνουσαν τοσο φοβομουν...επρεπε να προσπαθησω να συνιδητοποιησω οτι θα ερθει το τελος...κι ομως δεν μπορουσα να το συνιδητοποιησω ηταν αδυνατο...πραγματικα υπεφερα...υπεφερα να σε βλεπω να βασανιζεσαι και να υποφερεις κι εγω να μη μπορω να βοηθησω...να μη μπορω να κανω τιποτα.
Καθε μερα ολη μερα ημουν διπλα σου...δε σε αφησα λεπτο απο τα ματια μου. Ομως...μια ατυχη στιγμη ηρθαν τα πανω κατω. Μου τηλεφωνησες και μου ειπες οτι δεν αισθανεσαι καλα. Με παρακαλεσες να ερθω. Ταραχτηκα και τρομαξα! Αμεσως πηρα τα κλειδια του αυτοκινητου, εφυγα απο τη δουλεια για να ερθω σπιτι σου. Κατι δεν πηγαινε καλα...το αισθανομουν. Στο δρομο ετρεμα...δεν μπορουσα να κρατησω σταθερα το τιμονι και αυτη η κινηση με εκανε να αγχονομαι ακομα περισσοτερο! Σε ολη τη διαδρομη το μυαλο μου ηταν σ' εσενα...ετρεμα απο φοβο μη παθεις τιποτα και δεν ειμαι να σε βοηθησω. Κι οσο προσπαθουσα να τρεξω με το αμαξι τοσο χειροτερευε η κινηση! Κι εγω τοσο αγχονομουν! Χτυπουσα την κορνα οσο περισσοτερο μπορουσα αλλα και παλι δε γινοταν τιποτα. Τα χερια μου ετρεμαν στο τιμονι. Πηγα να αποφυγω μια κυρια που περνουσε το δρομο και απο το αγχος μου και την ταχυτητα του αυτοκινητου εστριψα τοσο πολυ που επεσα πανω στο πεζοδρομιο. Χτυπησα το κεφαλι μου αρκετα δυνατα αλλα δεν εδωσα σημασια...εκεινη την ωρα το μυαλο μου ηταν σε εσενα. Προσπαθησα να συνεχισω το δρομο μου και ξεσπασα σε κλαματα...ολα μου πηγαιναν τοσο στραβα κι εγω ανησυχουσα...ηθελα μονο να φτασω σε εσενα, τιποτα αλλο. Να σε δω και να βεβαιωθω οτι εισαι καλα και οτι δεν διατρεχεις κινδυνο...να σε παω στο νοσοκομειο αν χρειαστει.