First Love Never Dies

CHAPTER 8 - CHAPTER 9

Sorry guys.. nabitin.. Pero itutuloy ko na. habang nasa mood pa ko ng pagkekwento.. Medyo ayaw ko nga lang ng chapter na to.. :<

-HazelPangitReyes

----------------------------------

CHAPTER 8:

Nasa may likod kami ng classroom.. yun ung laging lugar namin, malapit sa aircon. Sa pinakadulo.. para walang nakakarinig ng usapan namin.

"Denver.."

Itutuloy ko ba to?

Baka mamaya.. umaasa lang ako sa wala..

Maibabalik pa kaya namin yon?

"Denver.."

Sige.. bahala na.. mas mabuti nang sabihin ko sa kaniya.. at least. hindi ko pagsisisihan..

"Oh?"

"Mahal mo pa ba ko?"

Napansin kong nabigla siya..

Ako din, sa sarili ko, nabigla ako..

Pero di ko na mapigilan e..

Mahal na mahal pa din kasi kita kahit mukha kang Dinosaur..

"Hahahaha.. Ano nanaman yan Zel?"

<DENVER'S POV>

"Denver.. Mahal mo pa ba ko?"

Ay grabe! Hazel talaga.. ang hilig manggulat.

Hindi ako prepared.

Hindi ko alam isasagot ko..

Mahal pa kita.. kaso mukhang may mamahalin na kong iba..

Bakit kasi ngayon ka lang?

"Hahaha. Ano nanaman yan Zel?" Hindi ako sanay ng ganitong seryosohang usapan kay Hazel.

Sanay kasi ako na nagkukulitan kami..

Pero bakit hindi ako makasagot sa kaniya ngayon..

Mahal pa din kita.. Kaso hindi ko na maintindihan sarili ko e..

"Mahal kita Zel..

bilang kaibigan":(

<HAZEL'S POV>

"Mahal kita Zel..

bilang kaibigan"

nagpaulit-ulit yun sa isip ko..

Mahal kita Zel.. bilang kaibigan..

Mahal kita Zel.. bilang kaibigan..

Mahal kita Zel.. bilang kaibigan..

Mahal kita Zel.. bilang kaibigan..

Ang dami kong gustong itanong sa kaniya..

Kaso pinangunahan ako ng takot at lungkot..

takot na baka hindi niya na talaga ko mahal..

takot na baka umasa lang ako sa wala..

takot na baka wala na talagang DENZEL..

Sobrang nalungkot ako non.. Pero pinilit kong ngumiti..

"Ah ganon ba? Hahaha. Ok lang Den" :)

Okay lang.

Lumabas na ko ng room.. bumaba. Parang wala ako sa sarili ko..

Simula noon, hindi na muna kami nagpansinan ni Denver..