Walking in the mist

Hoofdstuk 1. Een nieuwe start

De zomer was voorbij, weer terug naar school. Zoals gewoonlijk stond Marijn om 8 uur bij me deur. We fietsen elke dag samen naar school. Om 10 over 8 hadden we iets veder in het dorp afgesproken met Laura en Luka.
Toen we aankwamen stond er een nieuwe meisje, ik had haar nog nooit eerder gezien. Ze had lang mooi bruin haar en groenen ogen. 'Hey steve' riep Luka naar mij, zoals gewoonlijk negeerde ze Marijn want 3 maanden geleden was hun 2 jarige relatie afgelopen.
Ze stapte ook op hun fietsen en voegde toe in onze groep. Laura was aan het uitleggen dat het nieuwe meisje Eline heette en uit Mainstorm kwam, een klein dorpje 40 kilometer veder op.
'Eline, kom naast ons fietsen' ze rende een klein beetje af en kwam tussen ons in fietsen.
'Hei, ik ben steve maar dat wist je waarschijnlijk al' grapte ik.
'Ja dat had Laura verteld' zei ze heel verlegen. Er was iets rustgevendst in haar stem waardoor ik me op mijn gemak bij haar voelde, ook al kende ik haar net een minuut. 
'Ze zei ook dat je de beste bent in jullie lacrosse team'
'Dat is ook zo!' Riep Laura er meteen achter aan.
Niemand van mijn school wist dat ik een vampier was, en dat moest ook zo blijven. Ik heb een snellere reactie vermogen als hun en ik heb meer kracht. Lacrosse is een makkie voor mij.
Soms overwoog ik om Marijn het te vertellen, hij is eenmaal mijn beste vriend maar dat zou mij en mijn familie in gevaar brengen.

We waren na 20 minuten fietsen eindelijk op school gekomen, ik was er natuurlijk niet moe van geworden maar ik kon de hartslag van marijn horen bonzen. Ik wilde dat Eline zich meteen zou thuisvoelen hier op school dus ik  stelde mezelf voor om deze eerste weken haar bij alles te helpen.
Het was half negen en zoals elke dag ging de bel. We liepen met zijn tweeën naar de klas, we waren wat aan het grappen met elkaar. Ze gaf me een duwtje voor de grap, en ik deed het terug. Ik zag niet dat er een jongen aan kwam en ze struikelde over zijn voeten heen. Ik pakte haar meteen beet met mijn onmenselijke snelheid en ving d'r op.
Ze keek me raar aan eerst snapte ik niet waarom, ik had haar toch immers gered? Toen wist ik het: een mens kan niet zo snel iemand opvangen! Ik was het helemaal vergeten.
Ik probeerde zo snel en zo min opvallend weg te komen, maar dat ging niet. Voordat ik op een menselijke snelheid weg wilde zijn pakte ze mijn arm vast. Ik rukte me los want ik wist niet hoe ik dit moest uitleggen.
Ik Duits moest ze perse naast me komen zitten wat geen pretje was. De enigste les dat ik niet naast Marijn zat had ik samen met haar. Aan het begin van het schooljaar waren ik en Marijn uit elkaar gezet voor ons drukken gedrag.