Η Επόμενη Περιπέτεια (Harry Potter Fan-fiction)

Μυστικά του Νεκροταφείου

"Είναι σοφό να τον ακολουθήσουμε;" ρώτησε ο Χάρι γεμάτος περιέργεια. Ήθελε πραγματικά να ακολουθήσει τον Μέρλιν, αφού η συμπεριφορά του από τη στιγμή που τον γνώρισε του εξέπτατε απίστευτα την περιέργεια. Αλλά ήταν το ίδιο πρόθυμος να ανακαλύψει πόση εμπιστοσύνη είχε στον μάγο ο νεοανακαλυφθείσας συγγενής του.

"Πιστεύω πως απαιτείται" απάντησε ο Φλίμοντ με αυτοπεποίθηση. "Ο Μέρλιν μπορεί κάποιες φορές να μοιάζει..περίεργος...αλλά να είσαι σίγουρος, ό,τι κάνει το κάνει για κάποιο λόγο.

"Πώς τον γνώρισες; Και, για να είμαι ειλικρινής, ο Μέρλιν δε θα έπρεπε να έχει πεθάνει από καιρό; Πότε δεν πολυδιάβασα την «Ιστορία της Μαγείας» αλλά δεν είχε ζήσει και πέθανε αιώνες πριν; Και η φιλοσοφική λίθος έχει καταστραφεί όποτε δεν καταλαβαίνω πως..."

"Οι άνθρωποι πολλές φορές επιλέγουν τον θάνατό τους, ενώ κάποιοι ζουν ζωές προκαθορισμένες από άλλους..." είπε γρήγορα ο Φλίμοντ, προσθέτοντας ένα μυστηριώδη τόνο στη φωνή του, πριν πατήσει πάνω στο κλειδί, κοιτώντας το σημείο όπου ο Μέρλιν είχε εξαφανιστεί πριν μερικές στιγμές.

"Ουάου, να φωνάξουμε και την Τρελόνι για κουβεντούλα...θα τα πάτε καλά τα δύο σας"

Ο Φλίμοντ γύρισε προς τον Χάρι και ένα μικρό χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό του. Ένα χαμόγελο που ο Χάρι το είχε ξαναδεί στο προσωπο του πατέρα του, όταν είχε βρεθεί στις αναμνήσεις του Σνέιπ. Έπειτα ο Φλίμοντ ακολούθησε τον Μέρλιν μέσα στην πύλη.

Ο Χάρι έμεινε μοναχός στο δωμάτιο. Η ησυχία ήταν τρομαχτική. Ο Χάρι ένοιωσε μόνος, ξεχασμένος από τον υπόλοιπο κόσμο. Εγκαταλειμμένος. Αν τα κτήρια είχαν συναισθήματα, έτσι θα ένοιωθε και αυτό που τον περιτριγύριζε. Ο Χάρι αναστέναξε, σκεπτόμενος ότι κάποια μέρα θα πρέπει να σταματήσει να κυνηγά τον κίνδυνο όταν βλέπει μία ευκαιρία να τον αποφύγει. Ή όχι. Μάλλον όχι. Σκαρφάλωσε στο κλειδί και κοίταξε κάτω.

"Τι να γίνει...;" μονολόγησε και πήδηξε και αυτός μέσα στην πύλη.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Η μυρωδιά του ξινισμένου γάλακτος ήταν το πρώτο πράγμα που θα πρόσεχε κάποιος μπαίνοντας στο δωμάτιο. Η μόνη πηγή φωτός που υπήρχε τριγύρω ήταν αποτέλεσμα μαγείας. Το μικρό λευκό φως έστελνε τις ακτίνες του στο δωμάτιο αποκαλύπτοντας παράλληλα τα σκληρά πρόσωπα των καλεσμένων. Ίσως να ήταν καλύτερα να έμεναν στο σκοτάδι, αφού το φως έφερνε μόνο ανατριχιαστικές σκιές στον κλειστό χώρο, κάνοντας το περιβάλλον ακόμα πιο άβολο. Αλλά τότε, δε θα μπορούσαν να ανοίξουν την πύλη...