Her last chapter

Proloog

rustig stap Ik de trein uit.. Ik maak haast om snel thuis te komen. Ik wil niet weten wat me thuis te wachten staat. Het is laat en ze gaan vast zeuren..Waar was je? Waarom ben je zo laat thuis? Ze begrijpen er toch helemaal niks van en zo gaat het trouwens elke avond.. Ik
Sta even stil voor de deur.. eigenlijk wil Ik niet naar binnen.. Oo wil niet weten wat je te wachten staat. Weer een preek waar je al die tijd zat ''Zeker met een jongen he Hmara'' ''Hoer dat je bent'' "jij bent niks meer waard!" "de dochter van die en die blablabla" van alles dat er naar je geroepen werd thuis. Het ging hem om de papieren niet om mij . Ze wou niet en weigerde. Ze zagen niet dat ze kapot ging dat ik dagen lang huilde dat ze mentaal en fysiek gebroken was.