Peygamber Efendimiz vefat ettiği zaman, Eshaptan Zeyd bin Abdullah (r.a.) tarlada idi. Başka bir sahabi koşarak geldi ve:- Resûlullah dünyadan göçtü, sen hâlâ burada çift sürmekle meşgûlsün, dedi.Bir anda kendinden geçen Zeyd bin Abdullah, ellerini açarak:- Allahım, Resulünü görmeyen gözü başımda taşımak istemiyorum. Onu görmeyen göz bana lâzım değil, gözlerimin nurunu al! diye dua etti.Bu sözler onun ağzından değil, kalbinden geldiği için, Allah duasını kabul etti, o zamana kadar gören gözlerinin ikisi de bir anda kör oldu.Alıntı - Menakıb-ı Ashâb-ı Kiram
YOU ARE READING
İBRETLİK KISSALAR
Short StoryKISSADAN HİSSENİZİ ALABİLDİNİZ Mİ? Büyük erenlerden Hasan Basrî, bir gün arkadaşlarıyla birlikte yolda giderken memleketinin tanınmış devlet büyüklerinden birinin oğlu ile karşılaşır. Devlet büyüğünün oğlu yağız atının üzerine kurulmuş, beraberinde...
