Dear Stranger (Pinoy BoyxBoy)

Chapter Twenty-Eight

"Ano na Jess? Nganga na ba manok mo?" pang-aalaska ni Lyn habang si Kim ay tawa ng tawa.

Matalim akong tumingin sa kanila. Hinahamon ako nitong mga ito ah.

"Hanggang halik ka lang pala eh." Sabat ni Kazuki. Sumarado ang kamao ko, kung si Bae ay pwede kong maging kaibigan, itong taong ito'y mukhang hindi. Masyadong kupal, makita ko pa lang ay gusto ko nang sapakin.

Kahit alam kong hindi ako maka-tono, parang lumakas ang loob at kumapal ang mukha ko sa panghahamon nila.

RAY

Lumabas ako ng comfort room. May tumawag sa akin, lumingon ako, nakita ko ang kaibigan ni Gel.

"What?" sabay taas ng kilay.

"Can I talk to you? Alone?"

"About?"

"Important."

"You can say it here." Pagdadahilan ko sabay ikot ng mata.

"It's about Gel and Rome."

Hindi ako nakakibo. Para akong hinampas ng kung anong bagay. Bumilis ang tibok ng puso ko. Hindi ko maintindihan ang sarili ko, sobrang naiintriga ako sa sasabihin ng babaeng ito. Napansin ko na lang na sumunod ako sa kanya.

Lumabas kami ng bar, nakita ko si Gel na nakahilig sa poste.

"Iwan mo na kami." Sabi niya sa kaibigan niya at umalis. Napangisi ako.

"Sinungaling talaga kayo."

"Pwes hindi ngayon."

"You just did."

"Kailangan ko. Kasi gusto kitang makausap."

"For what?"

"About me and Rome."

"Kung sa iyo lang manggagaling, not interested." Sabay talikod at nag-umpisang maglakad palayo sa kanya.

"Buntis ako, at si Rome ang ama!" sigaw niya sa akin.

Para akong sinampal nang ubod ng lakas. Sandali akong nawala sa wisyo. Ano? Buntis siya? Hindi pwede. Hindi ako naniniwala. Dahan-dahan akong lumingon sa kanya.

"You expect me to believe you?" pigil kong sigaw. Nanggigigil ang panga ko sa inis.

"Why would I lie?" sabay ngiti. "Gusto mo ipa-DNA ko pa ang anak namin eh." Lumapit siya sa akin, ang mga kamay ay nasa bewang, ang mga tingin ay nanunuya.

I know it's a bullshit lie, pero may isang parte ng utak ko na tila gustong maniwalang tama siya. Dahan-dahan akong sinakluban ng panlulumo. Tumingin ako sa kanyang mga mata, diretso siyang nakatingin sa akin. Nakakuyom ang kamao ko. Hindi ko alam kung kaya ko bang pigilan na di siya masapak. Wala akong pakialam kung babae siya.

Seconds after, unti-unting tinanggap ng katawan ko ang katotohanan. Gumuho ang mundo. I was stunned. Tumigil ang paghinga ko, lumamig ang kalamnan ko. A sudden pang of pain hit every nerve of my body. Lumabas ang kadilimang nagtatago sa katawan ko.

"Sabihin na nating nagsasabi ka ng totoo, why are you saying this to me?" nag-umpisang mag-crack ang boses ko. Pilit kong pinapakalma ang sarili ko. Magkahalong galit at lungkot ang aking nararamdaman.

"Kung matino kang bakla, lalayuan mo ang boyfriend ko. Magkakapamilya na kami, isang bagay na kahit kailan ay hindi mo maibibigay sa kanya." Mataray niyang sabi. Unti-unting naging kalmado ang kanyang mukha. "Kung totoong mahal mo si Rome, lalayo ka dahil iyon ang makakabuti para sa kanya. Hindi ka naman siguro selfish para ipagdamot sa anak namin ni Rome ang isang buong pamilya." Pabulong niyang sabi na parang isang maamong tupa.