boarding school

hoofdstuk 26: vriendschap kapot?

Hoofdstuk 26 – Vriendschap kapot?

Ik lig op het randje van mijn bed en ben bezig met het houden van mijn evenwicht zodat ik er niet afval. Joeri ligt naast me te slapen en neemt alle ruimte in beslag. Hij maakt rare geluidjes en soms komen er halve zinnen uit zijn mond. Ik pak mijn telefoon van het nachtkastje en zie op het scherm 07:11 staan. Over 20 minuten moeten we opstaan om te zorgen dat Joeri snel naar de andere kant van het gebouw kan sluipen zodat niemand ons merkt.

De wekker klinkt hard door de kamer en een slaperige Sanne kijkt me boos aan. "Zet dat ding uit!" schreeuwt ze door de kamer en ze draait zich om naar de muur om verder te slapen. Joeri die nog steeds naast me ligt te slapen zegt iets onverstaanbaars en draait zich dan ook om. Ik probeer mijn evenwicht te houden op het kleine randje, maar als Joeri dan ze hand mijn kant op slaat val ik toch van het bed.

Ik val met een harde klap op de grond en ineens zijn Sanne en Joeri allebei wakker. "Wat doe jij nou?" Vraagt Joeri met zijn hoofd over de bedrand. Sanne die ook met haar hoofd over haar bed hang begint kei hard te lachen en valt van het lachen boven op mij. "slim dit" zegt Joeri en hij stapt lachend over ons heen om naar de deur te lopen en weg te gaan. "Doei schat" zegt hij dan zwaaiend met zijn hoofd in de deuropening. Ik zeg hem gedag en duw dan Sanne van me af die nog steeds op mijn buik lag.

'Hey, lang niet gezien" begroet ik Miranda die al in het scheikunde lokaal zit. Ik ga naast haar zitten en gooi mijn boeken op de tafel. "Rustig!" schreeuwt Miranda die naast me gillend van de pijn naar haar hoofd grijpt. "Wat heb je?" vraag ik haar bezorgt en ik leg mijn hand op haar hoofd om te voelen of ze warm is.

"Katertje" zegt Miranda dan en ze staat op van haar stoel. "Ik ga me ziek melden" zegt ze dan en zonder me gedag te zeggen loopt ze het lokaal uit.

De les gaat langzaam voorbij met wat verhoudingen en wat reacties. Als de bel door het schoolgebouw klinkt ren ik zo snel mogelijk naar Joeri die buiten al op ons vaste plekje zit te wachten. We hebben een bankje gevonden buiten het zicht van alle leraren en brengen daar onze eerste pauze altijd samen door. We hebben afgesproken dat we de tweede pauze altijd bij andere zijn zodat we die niet vergeet.

"Is Miranda soms boos op mij?" Vraag ik aan Joeri als ik naast hem ben gaan zitten. Hij kijkt me verbaast en schud dan zijn hoofd. "volgens mij niet, hoezo?". Ik denk na over hoe ze zich gedroeg, misschien had ze wel echt een kater en wil ze niet dat haar broer dat wil. Ik ga wel even bij haar op bezoek met paracetamols en melk om haar te helpen opknappen. "Laat maar" zeg ik tegen Joeri en ik sta op om te vertrekken. "krijg ik geen kus meer?" vraagt Joeri met zijn lippen getuit. Ik geef hem een kus en loop dan de fietsenstalling in.

Als ik aan bel bij Miranda word er niet open gedaan. Ik loop lang het huis het hek in, wat ik altijd doe als ik met Joeri ben. Als ik de tuin in kom zie ik Miranda zitten in een tuinstoel in de zon. "Ik heb wat anti-kater spullen voor je gebracht" zeg ik lachend en gooi mijn tas leeg op de tafel voor haar. Ze kijkt naar de producten en pakt dan een slok melk uit het pak.

"Wat kom je hier doen?" vraagt ze als ze klaar is met drinken en haar melksnor heeft afgeveegd. "Ik wilde vragen hoe het met je ging en of ik wat voor je kan doen" antwoord ik verontwaardig en begin met het terug inpakken van mijn tas.

"Ik wil jou niet meer als vriendin, ga weg!" schreeuwt Miranda naar me en ze gooit het pak melk op de grond. Het melkpak barst op en schiet alle kanten op. Ik veeg lang mijn ogen om weer wat te kunnen zien zonder melk in mijn ogen te krijgen. Ik kijk naar Miranda die net als ik helemaal onder zit.

"Waarom wil je geen vriendinnen meer zijn" vraag ik haar als we zijn uitgelachen en ons hebben schoongemaakt met een handdoek die over de stoel lag. "Ik wil wel vriendinnen zijn" zegt ze ongemakkelijk terwijl ze schamend naar de grond kijkt.

"waarom zei je het dan" vraag ik haar pissig en ik dwing haar om me aan te kijken. "Jij en Joeri" zegt ze op een gemene toon en ze loop van me weg naar de achterdeur. "Miranda" schreeuw ik haar na maar ze luistert niet en de deur klapt hard dicht.

Ik loop achter haar na en loop het huis binnen naar Miranda's kamer. Daar ligt ze op haar bed in haar kleine roze kamertje. Ik ga op het puntje van het bed zitten en kijk haar aan terwijl ze iets op haar telefoon zit te doen. "Wat kijk je nou" vraagt ze als ze door heeft dat ik naar haar kijk.

"Ik mis mijn vriendin, Miranda" zeg ik expres met een zielige toon. Ze kijkt me verdrietig aan en gaat dan recht op zitten. "Ik mis jou ook" Ik kijk recht in haar ogen en merk dat ze precies dezelfde ogen heeft als Joeri, dat is me nooit opgevallen.

"Wist je dat je precies dezelfde ogen hebt als Joeri" zeg ik lachend om een beetje de spanning te vermijden. Ze kijkt me boos aan en gaat opnieuw op haar bed liggen om te klooien met haar telefoon.

"Wat is er nou?" vraag ik boos en ik sta op van het bed. Ze kijkt me nog bozer aan en gooit in haar boze bui een kussen naar mijn hoofd. In een reactie vang ik het kussen en gooi het naast me neer op haar niet de kans te geven om opnieuw te kunnen gooien.

"Weet je wat er is? Vraagt ze zonder op mijn antwoord te wachten. "Het probleem is dat jij alleen nog maar denkt aan Joeri. Dat je mij als vriendin helemaal vergeet. Dat ik niet meer belangrijk voor je ben. Dat is er". Ze stopt heel even en zegt dan: "weet je Mila, je bent echt mijn enige vriendin en ik wil jou niet kwijt raken aan mijn broer die al genoeg vrienden heeft".

Ik zie hoe oprecht ze op dit moment is en ik omhels haar. "je gaat me niet kwijtraken want jij bent ook samen met Sanne mijn enige vriendin en die ga niet zomaar opgeven voor een boy" zeg ik tegen de ondertussen huilende Miranda. Ze kijkt me glimlachend aan en veegt de tranen van haar wangen.