Μια ηλικιωμένη γυναίκα, σκυφτή και με τα γκρίζα μαλλιά της πιασμένα σε μια σφιχτή πλεξούδα, μπήκε από μια δίφυλλη ξύλινη πόρτα σε ένα δωμάτιο με ένα μεγάλο παράθυρο με θέα στη θάλασσα. Παρατηρώντας τα ανοιχτά παραθυρόφυλλα, κούνησε το κεφάλι της δυσαρεστημένα και στράφηκε προς το κρεβάτι του δωματίου, όπου μπορούσε να φανεί μόνο ένας χείμαρρος από ξέπλεκα, καστανόξανθα μαλλιά ανάμεσα στα λευκά σκεπάσματα.
"Ε, αρχοντοπούλα, πάλι με ανοιχτά παραθυρόφυλλα κοιμήθηκες; Πόσες φορές πρέπει να σου πω ότι είναι επικίνδυνο; Ζούμε σε επικίνδυνες εποχές εδώ και χρόνια!" ακούστηκε κάπως βραχνή, αλλά γλυκιά η φωνή της.
Η μορφή στο κρεβάτι σάλεψε αργά και το κεφάλι μιας κοπέλας με μισόκλειστα μάτια ανασηκώθηκε ελαφρά και τη κοίταξε.
"Έλα, Λένη, μη γκρινιάζεις πρωινιάτικα..." χασμουρήθηκε και τα λεπτά της χαρακτηριστικά παραμορφώθηκαν αστεία έτσι όπως άνοιξε το στόμα της.
"Πάλι χάζευες τη θάλασσα το βράδυ, Αρετούλα;" χαμογέλασε η κυρα-Λένη και τράβηξε κλειστές τις λευκές κουρτίνες.
"Ναι..." τεντώθηκε νωχελικά η καστανόξανθη κοπέλα και ανακάθισε τεμπέλικα. "Ήταν πολύ αργά, μάλλον μετά που πέρασε η δεύτερη νυχτερινή φρουρά των Τούρκων, που σηκώθηκε ομίχλη. Δεν έβλεπες πολύ πέρα από την ακροθαλασσιά. Τότε αποφάσισα να πάω για ύπνο, αν και μου φάνηκε ότι είδα στο βάθος του ορίζοντα ένα μικρό, τόσο δα, φως. Ήταν μόνο για μια στιγμή όμως και μέχρι να ανοιγοκλείσω τα μάτια μου εξαφανίστηκε... Λες να ήταν τίποτα ύποπτο;"
Η κυρα-Λένη κάθισε στην άκρη του κρεβατιού και σταύρωσε τα χέρια στο στήθος.
"Τι μπορεί να ήταν ρε Αρετούλα; Καμιά ψαρόβαρκα που θα βγήκε παράνομα να ψαρέψει, θα κατάλαβαν ότι κάνουν βλακεία με αναμμένο το φανάρι και θα το έσβησαν αμέσως."
"Κι αν ήταν οι πειρατές;" ψιθύρισε, γουρλώνοντας τα μάτια.
Η ηλικιωμένη γυναίκα γέλασε, αλλά έπειτα σταυροκοπήθηκε κιόλας.
"Μη τους μελετάς κορίτσι μου... Αυτοί είναι ο εξ'απεδώ μεταμορφωμένος... Μακριά από μας! Αλλά ούτως ή άλλως... Μάλλον είναι όντως μακριά μας. Η τελευταία φορά που ακούσαμε από δαύτους ήταν πάνω από δύο μήνες πριν, ε;"
"Ναι, σωστά. Ο πατέρας είπε βέβαια ότι μάλλον η κακοκαιρία του Απρίλη τους κράτησε στα λημέρια τους. Τώρα που είναι ήδη τέλη Μάη όλο και κάπου θα σκάσουν μύτη... Έτσι αισθάνομαι για κάποιο λόγο."
ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ
Ο Γιος της λύκαινας (Wattys2016)
Historical Fiction-Μεσσηνία, 1768 Έλεγαν ότι τον έχει γεννήσει και μεγαλώσει λύκαινα. Δε μπορούσαν αλλιώς να εξηγήσουν τη σκληρότητα και την απονιά με την οποία άρπαζε, έκλεβε, μαχαίρωνε, σάρωνε τα χωριά στα οποία πάταγε το πόδι του αυτός και το μπουλούκι του. Άλλοι...
