De heldhaftige avonturen van "Vettig Hermanneke"

De bouwvallige rijwoningen met verwaarloosde achtertuintjes raasden voorbij. Terwijl hij daar al mijmerend blind uit het raampje lag te staren.

Onze Dikke vriend Herman, zat daar te suffen met zijn treinticket in de hand, wachtend tot hij zijn bestemming berreikte. hij hefte zijn vette kont op en voelde even in zijn achterzak. ja, de ring zat nog op zijn plaats.

Kijkend met zijn kleine varkensoogjes in de weerspiegeling van de ruit, zag hij zijn dikke puisterige bultenkop. Ja, Herman was niet van de knapsten, maar dat deerde hem niet. Hij lag te denken aan wat hij straks wel niet allemaal zou binnenschrokken en opdrinken, op het huwelijksfeest van zijn broer Dirk. Bij die gedachte voelde hij een pijnlijke druk in zijn onderbuik.

"Ik moet precies kakken". Zei hij hardop, en zette zich recht. hij lachte naar de jonge dame die over hem zat, en zei nogmaals "ik ga efkes kakken". waarop hij zijn zitplaats verliet, om daarna al evenwicht bewarend door de treincoupe te waggelen, zoekend naar het toilet.

De jonge dame, opgelucht dat die stinkende dikzak even weg was, las verder in haar boek. want stinken, dat deed herman heel de dag door. Daarom dat de meeste mensen ver bij Herman uit de buurt bleven. het leek wel of hij nog nooit van de woorden "douche" of "deo" gehoord had, dat leverde hem dan ook de bijnaam "Vettig Hermanneke" op.

Aangekomen op het toilet laat onze guitige schavuit blij zijn broek zakken, en ploft zich met zijn dikke reet op de wc bril, om vervolgens heel de lading opgehouden kak eruit te persen. waarbij de plonsen als het ware bijna een ritmisch melodie vormen.

Herman wou net zijn gat afvegen tot hij plots verblind werd door een stralend wit licht dat plotseling vanuit uit het niets leek te komen. Herman....Herman...hoorde hij een zacht kinderstemmetje fluisteren.

uit het felle witte licht kon hij de contouren van een klein meisje onderscheiden. Wie is daar? zei hij. Geen antwoord. Laat mij kakken! riep Herman angstig in het witte licht. Hij schrok op toen het meisje vlak met haar gezicht naast hem stond.

Herman, zei ze, jij bent de uitverkorene. Herman keek haar verschrikt aan, en zag tot zijn grote verbazing dat ze vleugels had, wit gevederde vleugels zoals die van een duif. Heb geen schrik Herman, ik kom in vrede. Ik ben een engel door God gezonden, om jou als uitverkorene te kiezen. Blijf even stilzitten, het doet maar heel even pijn. ze raakte met haar vinger zijn slaap aan en hij voelde heel zijn lijf sidderen en beven. Het leek wel of hij geëlektrocuteerd werd. Hij schreeuwde het uit van de pijn, hij viel van de pot af en piste op de grond. herman vloekte hard, wat willen jullie van mij! dat zal je zelf wel ontdekken. Zei het jonge engeltje met een serieus gezicht. herman werd weer verblind door het plotselinge licht dat heel de kamer vulde. en even daarna zat hij daar alleen, op de grond, ondergepist.

klop, klop, klop. er werd hard op de toiletdeur geklopt. Herman stond moeizaam recht en opende de deur. goedendag meneer ik hoorde u roepen, heeft u soms problemen? zei de treinconducteur terwijl hij de ondergepiste broek van herman voorzichtig observeerde. Nee nee, alles is in orde. ok, mag ik dan uw vervoerbewijsje controleren aub? Herman zocht naar het treinticket in zijn natte zakken, en haalde het vochtige naar pis stinkende ticketje boven en handigde het over. ok dat is in orde zei de conducteur met een grimas en hij haaste zich weg. Herman, nog steeds geshokeerd van wat hij net had meegemaakt stond nog steeds te trillen op zijn benen. tot zijn grote ergernis besefte hij ook dat hij zijn halte had gemist. hoelang had hij op het toilet gezeten? hij had echt geen idee. zijn handen voelden raar aan, hij bekeek ze en het was net of ze een zachte witte gloed uitstraalden. vreemd, dacht hij bij zichzelf. hij voelde in zijn achterzak of de ring nog op zijn plaats zat.

Waar blijft die lompe dikzak nu! hij is al twee uur te laat. Dirk stond niet bekend als een van de geduldigsten, en hij kon zich vaak kwaad maken over de meest domme dingen. hij ging mee helpen alles gereed te zetten voor den trouw! Ik durf er voor te wedden dat die nog altijd in zijn bed ligt te maffen, de lamzak. Tja wat had je dan verwacht van Herman, die gaat hier echt niet helpen hoor. straks alles opvreten ja, maar helpen? Erik keek hoe zijn beste vriend Dirk door de kamer ijsbeerde. als die dikzak die ring is kwijtgespeeld wurg ik hem.