The Anonymous Nerd: Unlock My Chain

Chapter Fifteen: Sudden happenings

'I didnt change, you just never knew me'

Our time TOGETHER is just never quite ENOUGH...

"MOVING ON" sounds easy. But I died a thousand times of PAIN just to appreciate this phrase.

*play of guitar...*

Someone strums sadly in an empty room. With emotionless expression seen in its eyes. Suddenly sangs in a harmonic and calmly voice.

Sa isang banda may isang matandang babae ang nakasubaybay sa kanya sa maliit na siwang ng pinto. Minamasdan niya ang pagkanta ng kanyang alaga na dati'y isa pa itong sanggol ngunit ngayo'y marami ng nagbago. Bata pa lamang ito ay nakitaan na niya ng husay sa pagkanta maski ang gumawa ng sarili nitong lyrika. Mahusay siya at galing sa puso ang mga kanta niya subalit hindi man ito napagtutuunan ng kanyang magulang dahil sa hindi sila suportado sa talento ng kanilang anak. Kaya't ang matandang babae ay walang araw na hindi nito sinuportahan ang kanyang alaga bagkus ay siya ang nagbigay lakas sa kanyang alaga at laging sumusuporta sa kanya.

Nalungkot ang matanda ng makita niya ang kanyang alaga na nawawala ang focus nito sa pagkanta at habang tumatagal hindi na nito marinig ang gana nito sa pagkanta.

Nakita niya ang kanyang alaga na ginulo ang kanyang buhok at tila naiinis ito out of frustration.

Tama nga ang sinabi ng matanda na marami na nga ang nagbago. Makikita na sa kanyang mata ang walang kaemo-emosyon sa pagkanta. Nagsawa na ito, isip ng matanda. Nalimutan na ng kanyang alaga ang kumanta galing sa puso pati na ang masaya nitong ngiti sa tuwing aawit siya. Nakakadismaya mang makita pero wala nalang siyang magagawa pa rito.

Naghintay siya ng tamang tiyempo bago ito pumasok dahil gusto niya muna itong kumalma. Nagdadalawang isip ang matanda kung papasok siya at sasabihin ang bilin ng ama ng kanyang alaga.

Dahan-dahan niyang binuksan ang pinto at pumasok sa silid. Alam niyang hindi nito naramdaman ang kanyang presensya dahil malalim ang iniisip ng kanyang alaga.

Ngumiti na lamang siya tugon para kahit papaano maibsan ang bumabagabag sa kanya.

"Tead..." Ngiting tawag niya rito at nagulat ang kanyang alaga kaya't napabangon ito sa kama.

"Bakit po Nay Lory?"

"Malalim ata ang iniisip mo?" Tanong rin sa kanya ng matanda. Habang hindi na nito mapigil sa kanyang mukha ang sobrang pag-aalala kay Tead.

Humiga ulit si Tead at tumingin sa kisame with a pained look.

"Im not smart enough to figure out answers no matter how much I spend thinking there will be no answers with my questions." Hinimas ni Tead ang kanyang noo na parang sumasakit ang kanyang ulo at tinakpan ang kanyang mga mata sa kanyang kanang braso.

"You can't start the next chapter of your life if you keep re-reading the last one. Same as not letting go of your past and still reminicing it everyday you remember it..." She paused and smile a little with the thought that Tead stood up and realize something. "Sometimes you can't let go of what's making you sad, because it's the only thing that making you happy." Umiwas ng tingin si Tead sa matanda dahil tama nga na ganun ang kanyang nararamdaman.

"Why she keep telling such deep words if she's the one whos gonna break her own word. I thought believing that person will might be a change but the one who leave with no reasons at all." Asik na sabi ni Tead na ngayo'y hindi na niya mapigil ang sarili sa pagkainis dahil sa naalala nanaman niya ang taong nangiwan sa kanya at sa kanilang magkakaibigan.

"Do you love her?" Diretsong sabi ni Nay Lory kay Tead. Bigla naman napatingin si Tead sa matanda at laking gulat niya sa natanong nito sa kanya. Siguro nga mahal na niya ito subalit huli na ng araw na yon. Hindi niya alam sa kanyang sarili kung ano na ba ang nararamdaman niya sa kanyang kaibigan.