Absolution(Sequel to Russian Roulette)

Chapter 8

Λίγη ώρα μετά τα παρατήσαμε και αποφασίσαμε να βγούμε όλες μαζί μια βόλτα, είχε καλό καιρό σήμερα και όχι ιδιαίτερο κρύο. Καθώς περπατούσαμε στην παραλία ένιωσα το κινητό μου να τρίζει στην τσέπη του παντελονιού μου. Το έβγαλα και είδα ότι είχα μήνυμα από τον Μάνο. "Ελπίζω να νιώθεις καλύτερα. Και μην ανησυχείς, δεν θα πω τίποτα στην Camila για εχθές το βράδυ ;)". Η καρδιά μου σταμάτησε στην ανάγνωση αυτού του μηνύματος. Ευτυχώς η Camila μιλούσε με την Taylor και δεν μου έδωσε σημασία αλλιώς θα είχε καταλάβει ότι έχω κάτι. "Καλά είμαι, ευχαριστώ. Τι εννοείς; Τι να πεις στην Camila;Τι σχέση έχει αυτή;". "Γι'αυτό που έγινε εχθές. Όλοι γνωρίζουν ότι κάτι παίζεται μεταξύ σας, δεν το κρύβετε και ιδιαίτερα. Αλλά εγώ δεν θα πω τίποτα". "Τι έγινε εχθές;". Ένιωθα την πίεση του αίματος μου να ανεβαίνει. Το κεφάλι μου κόντευε να σπάσει. Θυμάμαι πολύ καλά τι έγινε, ελπίζω. Αν υπάρχει κάποιο κομμάτι που δεν θυμάμαι και έχω κάνει μαλακία, την έχω πατήσει άσχημα. "Δεν θυμάσαι. Λογικό, ήσουν χάλια, σου είχαν ρίξει στο ποτό σου κάτι λογικά. Πριν πάρεις το ταξί γύρισες και με φίλησες. Μην ανησυχείς σου ξανά λέω". Οι φόβοι μου επιβεβαίωθηκαν. Πως γίνεται να μην το θυμάμαι; Μπορεί να μου λέει ψέματα για να μπλέξει τα πράγματα. Από την άλλη, επειδή του αρέσω,  μπορεί να μου το είπε γιατί ίσως πιστεύει ότι μπορεί να έχουμε ελπίδα. Εγώ τώρα τι να κάνω. Να το πω στην Camz ή να το κρατήσω μυστικό; Κι αν το μάθει κάπως αλλιώς κι όχι από εμένα, τότε θα γίνουν χειρότερα τα πράγματα. Όχι ότι τώρα είναι καλα. "Lauren, είσαι καλά;", άκουσα τη φωνή της και με έβγαλε από τις σκέψεις μου. "Taylor, σε γυρνάω πίσω. Θα έρθω να σε πάρω το επόμενο σαββατοκύριακο". "Τι έγινε; Γιατί είσαι τόσο απότομη;", είπε η αδερφή μου. Εγώ είχα ξεκινήσει ήδη τη διαδρομή μου προς το αυτοκίνητο και με ακολουθούσαν. "Γιατί κάτι προέκυψε". Δεν μίλησα περισσότερο. Σε όλη την διαδρομή ήμουν τελείως σιωπηλή. Κανένας δεν μιλούσε στο αυτοκίνητο, ήταν αρκετά ηλεκτρισμένη η ατμόσφαιρα. Φτάσαμε έξω από το ορφανοτροφείο και βγήκα γρήγορα από την πόρτα μου. "Camila, μείνε στο αυτοκίνητο, θα αφήσω την Taylor και θα μιλήσω λίγο με την κυρία Πηνελόπη", είπα χωρίς να περιμένω απάντηση και μπήκα στον εξωτερικό χώρο του ιδρύματος, η Taylor με ακολουθούσε. Υπέγραψα κάποια χαρτιά ότι γύρισε, χαιρέτησα την μικρή μου αδερφή και μπήκα στο γραφείο της κυρίας Πηνελόπης χωρίς να χτυπήσω την πόρτα, ήμουν αρκετά εκνευρισμένη με όλο αυτό που είχε γίνει.

"Lauren; Τι συμβαίνει; Γιατί είσαι τόσο βιαστική;", είπε και σηκώθηκε όρθια από την καρέκλα της. Κάθισα σε μία από τις καρέκλες μπροστά από το γραφείο της και σταύρωσα τα χέρια μου. "Νικολέτα Παπαδοπούλου. Θετή μητέρα του Αντώνη Παπαδόπουλου. Ας μην αναφέρω το γεγονός ότι είναι η ξαδέρφη του κύριου Ανέστη, του πατέρα της Μαριέτας. Περιμένω εξηγήσεις. Γιατί καλά μου τα δώσατε τα χαρτιά για να τα διαβάσω μόνη μου. Και μου επιβεβαιώσατε ποια είναι. Ωστόσο εγώ είμαι σε ένα αδιέξοδο. Ελπίζω να με βγάλετε από αυτό". "Καταρχάς, κάνε ησυχία. Δεν πρέπει κανένας να μάθει ότι έχεις αυτά τα έγγραφα. Είναι παράνομο. Τι θέλεις να μάθεις; Ότι ξέρω, ξέρεις. Δεν μπορώ να σε βοηθήσω σε κάτι". "Εμένα κάτι όμως μου μυρίζει εδώ πέρα. Γιατί παρατήρησα πως με την είσοδο της Μαριέτας στο ίδρυμα, ο Αντώνης έφυγε από αυτό. Και ξέρετε ποιο είναι το θέμα; Δεν έμεινε ούτε μια βδομάδα μέσα κυρία Πηνελόπη. Πείτε μου εσείς τώρα. Πόσος καιρός χρειάζεται από τη στιγμή που μπαίνει ένα παιδί στο ορφανοτροφείο μέχρι να γίνουν τα χαρτιά του και να μπορεί να υιοθετηθεί;". Η στάση μου ήταν πολύ απότομη. Σε θέματα που θέλω απάντηση, μπορώ να γίνω πολύ επιθετική μέχρι να πάρω αυτό που θέλω. Και αυτό φαίνεται και στον τρόπου που μιλάω αλλά και στην στάση του σώματος μου. Αντίθετα, η κυρία Πηνελόπη φαινόταν τρομοκρατημένη. Και λογικό γιατί ξέρει ότι βρήκα μια τρύπα στην όλη ιστορία. "Και λέω εγώ τώρα. Μήπως πληρώσανε πολύ καλά για να βγει το παιδί; Μήπως υπήρχε κάποιος λόγος;". Η αμηχανία της ήταν εμφανής. Τα δάχτυλα της χτυπούσαν στο τραπέζι κάνοντας έναν σπαστικό θόρυβο. Η υπομονή μου εξαντλούνταν και αν δεν μιλήσει γρήγορα, θα φωνάξω περισσότερο και δεν το θέλω. "Δεν είμαι υποχρεωμένη να σου απαντήσω σε τίποτα. Δεν φτάνει που σου έδωσα τόσα χαρτιά να ξεκαθαρίσεις ένα θέμα που έχει τελειώσει απλώς και μόνο επειδή το κεφάλι σου είναι κολλήμενο, εισβάλεις μέσα στο γραφείο μου με τέτοιο ύφος και θράσος και περιμένεις να σου απαντήσω. Λυπάμαι Lauren. Και θα χρειαστεί να σου ζητήσω να μου επιστρέψεις όλα τα έγγραφα. Και θα το καταλάβω αν λείπει κάποιο. Αύριο το πρωί θα παρακαλούσα να βρίσκονται πάνω στο γραφείο μου". Χαμογέλασα ειρωνικά και σηκώθηκα από τη θέση μου. Δεν ήθελα να της μιλήσω αλλά όταν έφτασα στην πόρτα και άγγιξα το πόμολο δεν μπόρεσα να κρατηθώ. "Είναι τραγικό πως αλλάζει ο χαρακτήρας του ανθρώπου όταν έχει κάνει κάτι παράνομο και τον ανακαλύπτουν".