Het verloren meisje

Mara

Zoveel hoofden, een voor een op mij gericht. Ze bekijken me van kop tot teen en weer terug. Wat moet ik doen? Waarom moesten we weeral verhuizen? En waarom deze keer zo ver? 'Hoi, ik ben Mara.' Zeg ik dan maar. Ik vind het eng, ook al is het niet de eerste keer, toch blijft het eng. Een nieuw huis, een nieuwe school, nieuwe leerlingen en geen vrienden en zo gaat het elke keer. De leraar zegt:'ga daar maar zitten.' Terwijl hij een lege plek aan wijst. Ik zit nu naast een meisje, ze heeft lang bruin haar en is een beetje gezet van figuur maar nog niet echt dik. Ze vraagt me of ik al schoolboeken heb, maar die heb ik nog niet, dus schuift ze de hare naar het midden van de bank. Waarbij ze zegt:'ken je hier al iemand op deze school?'
'Nee we zijn net verhuis was.' Was mijn antwoord op die vraag.
'Heb je dan soms zin om bij mij en mijn vrienden te komen zitten tijdens de middag? Ooh ja ik heet Brit.'
Ik knik opgelucht en kijk naar de leraar. Frans, ik begrijp er niets van en kijk naar Brit die er zo blijkt geen problemen mee heeft. Want ze blijft maar schrijven. Ik kijk naar haar notities, naar haar en dan weer terug naar het boek. Ze grinnikt en zegt:' ik ben tweetalig, mijn vader spreekt Frans.'
Ik glimlach:' ik begrijp er niets van op mijn vorige school zaten we nog lang zo ver niet en ik ben sowieso nooit goed in talen geweest.'
'Wil je dat ik je help?'
'Dat zou erg aardig zijn als ik je niet tot last ben?'
'Natuurlijk niet!'