Tale Of Lucy Nakahara

Chapter 27

"Hoy! Ang hirap lutuin niyan! Napaso-paso pa kami tapos itatapon mo lang?!"

"Maganda nga mata mo pero pangit naman ugali mo! Susumbong kita."

"Eh di mag sumbong ka! Kanino ka mag susumbong?! Eh hindi ka naman namin love eh." he said while doing silly expressions again and mocking her voice. Lalong napikon ang bubwit na nasa harapan namin.

"Paano inagaw mo friends ko! Pati si Lucy inagaw mo! Palibhasa wala kang friends, mang aagaw!" matinis niyang sigaw.

Sabay kaming napaatras kami ng katabi ko nang bigla niya kaming ambahan ng suntok.

Baklang to amazona.

"Susumbong kita." banta niya bago umakyat papuntang second floor ng bahay namin.

"Lagot ka." sabi ko sa katabi ko. He snorted.

"Bakit ako matatakot eh bestfriend ko pagsusumbungan niya." matapang niyang sagot at nagsimula ng linisin ang mga nagkalat na popcorn.

"Paepal naman nag kalat pa talaga."

Tumingin siya sa hagdan at sumigaw.

"Hoy Eveyth! Linisin mo tong kinalat mo!"

Tinawanan ko lang siya at nagsimula na ring mag linis bago pa kami pagalitan ni mommy.

"Drop it Mark."

I woke up feeling dizzy, I can't move my body. Hindi ko rin maibukas ng maayos ang mata ko. I felt numb. I can her muffle voices near me. What is happening? Why can't I move my whole body? Para akong na paralyzed. I can only move my fingers pero halos hindi ko rin maramdaman ang pag galaw ko nito.

"Lucy? Gising ka na?"

I tried to open my eyes and it took me minutes to do it. I saw Chaerin worriedly looking at me. My whole body is aching. I stopped when I remembered what happened before I passed out. Yung punishment.

"Wait don't make any movements, tatawagin ko lang yung healer."

Tumakbo si Chaerin palabas ng kwarto. I tried and tried to move again despite all the ached and pains until I can move a single muscle. Ipinalibot ko ang tingin ko sa buong kwarto. The whole room is painted white. Napatingin ako sa swero na nasa kamay ko.

I'm in a hospital.

I grunted when I tried to sit down. Halos inabot ako ng ilang minuto para lang makaupo ng maayos. Did I finish the 50 lashes? Huling natandaan ko nasa 40 na ako.

The door opened at pumasok si Chaerin kasama ang buong squad at ang gang ni Dara pati ang isang lalaki na naka kasuot ng puting coat.

"Sabi sayong wag kang gumalaw eh!" sermon ni Chaerin sakin. I tried to mutter a word pero walang lumabas na boses sa bibig ko.

Saka ko lang napansin ang panunuyo ng lalamunan ko.

Mabilis akong inabutan ni Tiffany ng isang basong tubig na agad kong ininom. We all remained silent habang ginagamot ulit ako. Wala na ang mga galos sa likod ko, I'm really thankful dahil sa healing powers nila kaya walang kahit na anong peklat ang naiwaan ng mga malalalim na sugat na dulot ng latigo.

Unti-unting kong naramdamang ang panunumbalik ng lakas ko matapos akong painumin ng kulay ubeng likido na lasa mangga.

"We are so worried, hindi namin aakalaing ganito magiging kalala ang parusa sayo." sabi ni Yurika, pagkalabas na pagkalabas nung healer. Isa-isa nila akong niyakap maliban sa gang ni Dara at Marru.