Vertel mij over de islam

Verhaal: zuster keert terug

Een erg mooi verhaal, laten we een kijkje nemen in erover nadenken. Deel dit met je medemensen en laathun ogen openen. Laat je niet verleiden door de shaytaan in sha allah.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Assallaam alaikum iedereen! Ik ben een zuster van 21 jaar en van Marokkaanse afkomst. Hoe ik op het juiste pad ben gekomen is als volgt:

Als klein kind had ik al een gevoel dat er iemand is die hoger is dan ikzelf en nee dan had ik het niet over mama of papa maar over iemand die ik niet kon zien maar wel kon voelen. En misschien kom dat ook wel doordat ik geboren ben in een islamitische gezin of toch niet perse? Ik weet het niet. Ik vond het in iedere geval geen "normaal' gevoel.

Ik heb bijna mijn hele jeugd in het ziekenhuis gelegen en tijdens die periode kwam mijn familie mij dagelijks bezoeken tot op een gegeven moment hun bezoekjes ineens ophielden. Ik kreeg ineens geen familie meer op bezoek voor een lange tijd, ik weet niet meer precies voor hoelang. Ik voelde mij alleen en eenzaam. Later bleek dat ze gewoon op vakantie waren zonder dat ze het tegen mij zeiden omdat ze bang waren dat ze mij zouden kwetsen. Voor de rest kan ik mij niet meer veel herinneren van die tijd.

Sinds basisschool groep 8 ging ik de hoofddoek dragen maar had toen nooit geweten waarom ik het droeg, ik droeg "m gewoon omdat mijn moeder dat wilde.. Toen ik naar de 1e klas ging van de middelbare school wilde ik de hoofddoek niet meer dragen ik zei het toen tegen mijn moeder maar zij wilde dat ik de hoofddoek niet afdeed. Maar ik had er geen liefde voor ik wist niet waarom ik mijn haar moest bedekken. Dus ik deed het toch af maar dan stiekem. Ik deed het buiten af voordat ik op school aankwam.. Ik deed mijn hoofddoek dan in mijn tas. Voor mij was het gewoon, "ik draag geen hoofddoek en ik heb niks met dat ding". Zo ging ik dat een lange tijd door.

Ik ben altijd al een stil iemand geweest, ik sprak erg weinig op school uit verlegenheid. Maar op de middelbare school begon dat te veranderen. Ik werd drukker ik maakte vrienden etc. En net zoals misschien wel elke puber werd ik ook verliefd. En ondanks dat mijn familie wel praktiserend was, was ik dat niet. Ik wilde mezelf mooi maken als ik naar buiten ging met dingen als make-up, strakke kleding etc. Kattenkwaad uithalen, muziek luisteren, allemaal dingen die ik graag deed. Buiten was het muziek maar als ik thuis kwam hoorde ik Koran en ik kon daar niet tegen, ik deed hem altijd meteen uit.

Ik had het gevoel dat dat "het leven was', dat het gewoon simpelweg zo hoort en dat het, zolang je bij wat je doet een goed gevoel hebt, wat je doet ook goed was. Zelfs mijn gevoel loog. Ik bedroog in feiten mijzelf want diep in mijn hart was ik niet gelukkig. Ondanks het leugenachtige gevoel had ik ook het gevoel dat ik mij leeg voelde en ik had geen blijvend doel voor ogen met de dingen die ik deed.

Samen met een vriendin kwam ik op een dag een Nederlandse zuster tegen bij de toilet van de bibliotheek. Ze stond haar hoofddoek goed te doen en ze kreeg het maar niet goed doordat ze geen speldje had om haar hoofddoek mee vast te maken. En ik stond maar naar haar te kijken, pakte mijn speldje uit mijn tas met de gedachte "wat moet ik met dit speldje? Ik draag "m toch niet en moet je haar kijken zij is er serieus in, laat ik het aan haar geven".

Op een gegeven moment op de Mondriaan, bijna aan het einde van het schooljaar kreeg ik ineens sterk de neiging om mij te bedekken. Ik vroeg aan mijn vriendin "zal ik morgen met hoofddoek naar school komen?" En zij zei "Ja moet je doen joh" en ik zei toen "Ja maar eigenlijk durf ik het niet straks gaan zij het raar vinden". Toen zei zij weer "Nee joh, draag "m gewoon. Je doet het voor God toch?" Subhanallah dat gevoel ging niet bij mij weg. Ik wilde het niet dragen omdat het moest van mijn familie of omdat het "gewoon' hoort, ik wilde het echt dragen puur omdat ik het wilde omdat ik er op een of andere manier ineens liefde voor kreeg. Ik kreeg liefde voor de bedekking en ik wilde het.

Ik ben die avond ook gaan slapen met het gevoel "ik ga morgen bedekt naar school, hoe dan ook'. De volgende morgen, toen het weer tijd was om te vertrekken richting school ben ik mij inderdaad gaan bedekken, alleen koos ik met mijn verstand en bewust om mijn hoofddoek de eerste dag naar achteren te dragen, meer op een joodse/katholieke manier. Ik liet de twee kanten stof naar voren hangen. Ik droeg wel een tuniekje dat wel maar verder was ik nog niet echt wijd gekleed.

Hoewel ik het liefst gelijk wijd bedekt wilde gaan koos ik daar toch bewust niet voor met het idee "ik wil mijn schoolgenoten en klasgenoten niet afschrikken met mijn verandering". Aangekomen op school keek zowat de hele school mij aan, mensen met wie ik nooit omging keken me opvallend aan terwijl zij zich nooit eerder wat van mij hadden aangeaantrokken. Telkens als ik mensen voorbij liep werd ik aangekeken. Ik werd zelfs door twee schoolgenoten uitgelachen. Het kwetste mij wel een beetje maar door mijn wilskracht kon het mij anderzijds ook weer niks schelen.

De volgende dag deed ik mijn hoofddoek naar voren en droeg ik een wijde broek met tuniekje, alhamdulillah ik voelde me veel en veel beter, ik voelde me letterlijk vrij, ik hoefde niet meer stiekem te doen, een hele last viel van me af.Alle mannelijke vrienden namen na een tijdje afstand van mij en ik van hen, ik begon op school naar anasheed te luisteren in plaats van naar muziek. Ik begon ook weer met bidden en ben sindsdien nooit meer ermee gestopt. Ik kreeg een sterk gevoel van imaan (innerlijk geloof).

Ik had eindelijk een doel voor me (doen wat Allah van me vraagt) en ik had eindelijk een gevoel van zekerheid. Na ongeveer een jaar of anderhalf dacht ik sterk aan de Nederlandse zuster die ik tegenkwam in de bibliotheek, ik moest en ik zou haar zien. Na heel lang zoeken heb ik haar eindelijk gevonden op Facebook via die weg zijn we persoonlijk in contact gekomen en ze is inmiddels mijn beste vriendin.

Wat voor mij de aanleiding was om in mijn geloven te verdiepen en te praktiseren wist ik eigenlijk niet precies, ik wilde het gewoon. Nu weet ik dat de Nederlandse zuster dua voor mij had gedaan en Allah gesmeekt had om mij te leiden. Dat is precies wat Hij gedaan heeft. Ik begon gewoon van mijn geloof te houden zonder (voor mijn gevoel) concrete aanleiding en inmiddels is het mijn geloof waarin ik rust weet te vinden en geeft mijn geloof mijn leven richting.

Ik wil graag een boodschap meegeven aan eenieder, zowel moslims als niet-moslims. Islam is geloven in 1 God genaamd Allah en Hem aanbidden. Het is het geloven dat wij op een zekere dag tot Hem zullen terugkeren. Onze daden zijn enkel (verplichte) instrumenten om dichter bij God te kunnen komen. Mijn advies aan eenieder is dan ook "Lees". Moge Allah ons allen leiden