Tarif Defteri

• 1.Bölüm •

Aniden fren yapıp öne savruldum. Neyseki kemerim takılıydı.

"Anlamıyorum sizi. Geri dönmemi ister misiniz? Konuşuruz."

"Hayır! Hayır kesinlikle! Birdaha buraya gelmezsen sevinirim."

"Ne!?!"

"Eylül! Söz konusu binlerce çocuğun hayatı olduğu için seninle olan ilişkimizi feda etmek zorundayız. Sen çok başarılı bir cerrahsın. Kendine en kısa zamanda daha iyi bir iş bulacağına eminim. Hoşçakal."

Ve kapandı..

Günlerdir bulamadığımız bir adam çıkıyordu. Hastaneyi kurtarıyordu. Ama beni istemiyordu. Bakın bu saçma sapan denklem hiçbir matematiğe sığmaz.

Kim beni neden istemesindi ki? Bu hayatta o hastaneyi dardan kurtarabilecek kadar güçlü hiç kimseyle aramda bir sorun olamazdı. Ben kendi tavında dövülen bir parçacık insandım.

Arkamdan kalın ve ürkütücü bir korna sesi geldi. Telaşla arabayı çalıştırdım ve gaza bastım. Ama gitmiyordu. Hay aksi! Çok mu sert fren yapmıştım?

Arkadan birkaç kez daha korna sesi geldi. Aynadan gördüğüme göre bir tır vardı. Birkaç denemeden sonra olmayınca arabadan indim.

Tıra doğru yaklaşırken stresten ellerim terliyordu. Ellerimi nereye koyacağımı hiç bilemiyordum.

Ben yaklaştıkça genç gibi görünen şöfor penceresini açtı.

"Pardon. Araba arıza yaptı da ben hemen çekici çağıracağım."

Tek şeritli bir yola da tam zamanında denk gelmiştim.

Minik adımlarla koşarak arabama doğru ilerlerken arkamdan seslendiler.

"Araba mı arıza yaptı sen mi kullanamıyorsun? Zaten hep bu kadınlar yaratıyor trafiği. Sizden önce trafik böyle miydi?"

Durdum ve geri döndüm. Hastane mevzusuna zaten 'hafiften' tepem atıktı. Bu adam da dayak istiyordu.

"Anlamadım."

Ay bak yine aynı şeyi söyledim. Neyse..

"E eline her oje süren direksiyona geçiyor be abla.

Hadsize bak sen!

"Uslubunuza dikkat eder misiniz lütfen!"

Adam umursamazca başını salladı.

"Hadi ablacım hadi işimiz var."

İnip de yardım eder normalde insan olan. Ama nerede? İnsanlık öleli yası biteli çok oldu belliki.

İnternetten bulduğum ilk çekiciyi aradım.

Gelmesini beklemek gerçekten çok zordu. Yine cama yaslanmış bekliyordum. Her şey üst üste gelmek zorunda mıydı? Küçüklüğümden beri hayalini kurduğum arabam en zor anlarımdan birinde resmen köstek olmuştu.

Birkaç adamın bana doğru yaklaştığını görünce doğruldum.

"İşimiz gücümüz var bizim 'hanfendi'!"

Orta yaşlı bir adam ve öküzden bozma tır şoförü bana kafa tutmaya gelmişti belliki.

"Çekiciyi aradım geliyor. Şu an yapabileceğim bir şey yok maalesef."

Adam tırcıya dönüp sordu.

"Nesi varmış?"

O da bilmediğini belli ederek elleriyle işaret etti.

"Bayan bir çekilin de kaportaya bakıverelim."

"Sensin bayan!"

İkiside kafasını kaldırıp şaşkın gözlerle baktı. Ne yani? Ne yaptım da baydım? Madem kaportadan anlıyor Türkçe'den de anlayacak.