Forgetting Cecille

Chapter One: New School Year, New Life?

Chapter One: New School Year, New Life?

Rae's POV

"I'm sorry Rae"

"No. No. No. Don't say that. Come here. Aalis na tayo" nanginginig ang boses kong sabi.

"Sana mapatawad mo ko. Palagi mong tatandaan na mahal na mahal kita"

"Ano bang sinasabi mo Cecille. Halika na dito." Lalapitan ko na sana sya kaya lang hindi na ako makagalaw dahil pinipigilan na ako ni Erica.

"Hinding hindi kita makakalimutan Rae" sabi ni Cecille. At bigla na lang ito tumakbo palayo.

"Bitiwan mo ko! Cecille, sandali! Wag mo kong iwan dito!" pilit pa rin ako kumakawala sa pagpigil sakin ni Erica.

"Cecille!" pero tuloy lang sya sa pagtakbo at hindi lumilingon sakin. Hanggang sa tuluyan na syang mawala sa paningin ko.

"Cecille! Mahal kita. Diba mahal mo rin ako?" papahinang sigaw ko at napasalampak na lang ako sa simento. Lumuwag na rin ang pagkakahawak sakin ni Erica.

"Sinabihan na kita pero hindi ka nakinig. Tanggapin mo na. hindi talaga para sayo ang kapatid ko. Kalimutan mo na sya" sabi ng kuya ni Cecille sakin bago sya tumalikod at umalis din.

Bakit biglang ganito na?

Anong nangyari?

Bakit bigla na lang nya ko iniwan?

Pano mo nagawa sakin to Cecille?

---

How can you forget someone who has given you so much to remember?

How can you tell your mind to stop thinking about them when your heart is screaming their name?

How can you be happy when that someone who make you happy take the happiness away from you?

Every damn morning I'm asking that to myself. And every damn time, I'm left with no answer.

*tok tok tok

I heard a knock from my door.

"I'm already awake!" yan ang sagot ko sa kumakatok kahit wala pa naman itong sinasabi.

"Hinihintay ka na ng mommy mo sa baba" sabi ni yaya sa kabilang pader.

"tell them I'll be there in a few" I shout back.

I looked at my face in the mirror. I'm thinner than before. Yung muka ko? Medyo humpak na. hinawakan ko ang pisngi ko. I need to work on gaining my weight back. O baka mas kailangan pa kong mas magpataba dun. Napansin ko kasi na tumangkad pa ako.

I looked like I've aged five years older through the year. I'm stress out. I'm a walking mess. Living dead. Colorless life. Soundless life.

It's been a year since that summer. Yes. That summer that ends painfully.

It's the first day of the new semester for the new school year again. Parang kahapon lang nung nangyari ang lahat. But it wasn't. Siguro isang taon at dalawang buwan kung isasali yung summer sa bilang.

Hindi ko alam kung paano ako nakasurvive sa buong taong lumipas.

I've read books. According to experts, there are five stages of grief. Yun yung pagdadaanan mo para makamove-on ka sa masakit na bagay na naranasan mo. Denial. Anger. Bargaining. Depression and lastly, Acceptance. Kaya lang bakit ganun? It's like I was stuck in an infinite loop. Yung loop na umiikot lang ata sa apat na stages out of those five. Isa na nga lang ata ang di ko magawa-gawa, yung last step. Acceptance. Bakit ganun? Di ako maka-akyat akyat kahit gusto ko, kahit gusto ng mga tao sa paligid ko. Na para bang ine-enjoy ko pa yung pang-apat na steps.