Ik voel een bonkende hoofdpijn. Ergens in de verte hoor ik stemmen, maar ik kan niet ontcijferen wat ze zeggen. Met al mijn kracht open ik mijn ogen. Ik kijk recht in het gezicht van een man. ''O gelukkig, je bent wakker. Wat is er gebeurd? Ik vond je bewusteloos op de grond. Ik was ontzettend bezorgd..'' Wat beduusd kijk ik voor me uit. Flitsende beelden schieten door mijn hoofd. De ruzie, de nacht en wat er vanochtend was gebeurd.. Ik zucht. ''Ja het gaat goed, ik heb suikerziekte'' loog ik. ''Ik denk dat mijn suikerspiegel te laag zat.''
''O, wacht ik heb denk ik nog wel een snoepje.'' zegt de man terwijl hij in zijn rugzak graait. Hij haalt een suiker snoepje te voor schijn. Dat is echt wel het laatste waar ik zin in heb, ik voel me kotsmisselijk. Maar ik kan het niet maken nadat ik die leugen heb verteld. Dit is mijn straf, dus pak ik het snoepje dankbaar aan.
''Ik heb eigenlijk een afspraak'' zegt de man twijfelend. Nu pas valt het mij op dat hij een pak aan heeft. ''Nee, prima, ik voel me weer helemaal goed.'' loog ik. Ik ben echt een held in leugens vertellen. Snel sta ik op als teken dat het helemaal goed gaat met mij. Een pijnscheut schiet door mijn hoofd. ''Weet u toevallig de weg naar Cross Road?''
Na een lange wandeling kom ik dan eindelijk aan bij het huis. Ik weet dat er een preek op mij staat te wachten en daarom kost het mij moeite om de deur open te doen, maar ik zou het toch een keer onder ogen moeten komen. Dus open ik de deur.
''Emily?'' een schok gaat door me heen, Zayn. Zo neutraal mogelijk probeer ik antwoord te geven. ''Ja?'' ik hoor snelle passen in de gang en niet veel later verschijnt Zayn zijn gezicht om het hoekje. Een mengeling van gevoelens is zichtbaar in zijn gezicht. Bezorgdheid en boosheid zijn duidelijk een paar van die gevoelens.''Ik was zo bezorgd om je!'' Ja, vast. Denk ik in mij zelf. Zonder hem een blik waardig te keuren loop ik langs hem naar de woonkamer. Daar zit de rest bij elkaar op de bank. Verrast keken ze op. Het tafereel verbaasde me. Het leek alsof ze elkaar aan het troosten waren. Liam was de eerste die sprak. ''Emily, waar ben je al die tijd geweest?! Je maakte ons zo ongerust!''
Hij stond op en ging voor me staan. Tranen waren in zijn ogen zichtbaar. Daarna trok hij me in een knuffel. Ik kon niks zeggen. Wat moet ik zeggen? Ik heb een jongen ontmoet die me drugs heeft gegeven en ik heb bij hem geslapen? Oja en vervolgens heeft hij me weer drugs gegeven en ben ik op straat flauw gevallen. Maar verder gaat alles goed hoor! Nee, dat is geen optie.
''Ehm'' Hakkelde ik. '' Ik had wat mensen ontmoet, en het was zo gezellig dat we de tijd waren vergeten.'' Even kruiste mijn blik met die van Zayn. Ik wist dat hij het niet uit kon staan dat ik dat zei. Dat ik het gezellig had zonder hem. Dat het prima met mij gaat terwijl ik overduidelijk kan zien dat het met hem niet goed gaat. Dat is alleen al te zien aan zijn wallen onder zijn ogen.
''Em, het is drie uur 's middags. Wat heb je al die tijd gedaan?''. Shit, waarom is Louis ook zo scherp? Mijn hersenen maakte overuren. ''We hebben daarna nog bij iemand thuis geluncht''. Echt Emily? Is dat het beste wat je op dit moment kan bedenken? Ik zag aan de blik in de jongens ogen dat ze mijn verhaal niet helemaal vertrouwden. Gelijk hebben ze ook, het rammelt aan alle kanten. Mijn hoofd voelt alsof hij uit elkaar gaat knallen, excuses verzinnen is op dit moment niet echt mogelijk. Ik schraap mijn keel. ''Nou als jullie het niet erg vinden, dan ga ik even slapen''. Zonder hun nog een blik waardig te keuren liep ik naar mijn kamer. Het deed mij zeer om de jongens zo te zien, maar ik kan me moeilijk voor stellen dat ze bezorgd waren om mij. Wie geeft er nou om mij? Ik ben niks bijzonders. Vermoeid laat ik mij op mijn bed zakken. Ik nestel mij in mijn dekens. Tranen vormen zich in mijn ogen. Wat doe ik hier nog? Zayn stuurde mij vast alleen die whatsapp omdat hij zich verplicht voelde. Omdat wij iets waren. Vriend en vriendin. Een stelletje. Maar dat is nu allemaal over, daar is niks meer van te zien. En dat is allemaal mijn schuld. Ik kan niet zonder Zayn en het doet mij pijn dat we niet meer samen zijn. Maar het zal nooit meer zo zijn zoals het altijd was. We komen nooit meer samen. Nooit meer.
Oke dus, ik had beloofd om wat te schrijven, maar er is behoorlijk veel gebeurd en ik kon de tijd niet vinden om iets te schrijven. Dussss hier is eindelijk hoofdstuk 9. Ik vind het zelf een prut hoofdstuk en echt vreselijk kort maarja ik heb weinig inspiratie op dit moment. Bedankt als je mijn verhaal leest! Votes en Comments zijn altijd welkom! (:
Xxxx
xBearx
